بریده‌های کتاب علی ریاضی

همیشه همه‌چیز روی دوش آخرین بازمانده است. همۀ بار خاطرات روی دوش اوست. من بار پنج آدم را که یک‌وقتی زنده بوند، در خودم به دوش می‌کشم. آن‌ها را خیلی نمی‌شناختم، اما آن‌ها حالا در من زندگی می‌کنند و تا زنده‌ام، زنده هستند و با مرگ من می‌میرند.

می‌گویند زمان همۀ زخم‌ها را درمان می‌کند. واقعا این طوری است؟ زخم‌های جدیدی به‌جا نمی‌گذارد که هیچ وقت خوب نمی‌شوند؟ زمان همه‌چیز را همان طور می‌پوشاند که مادری با دامنش؛ و یک روز هم ما بزرگ می‌شویم و مادر دیگر نیست... دامن کنار رفته است و همه‌چیز دوباره نمایان می‌شود؛ خیلی خیلی بزرگ. خدای من!