بریده‌های کتاب امیرمسعود

یک اشتباه بسيار بزرگ این است كه آدم قبل از داشتن اطلاع كافی از حقایق امر شروع كند به فرضيه بافی . در این حال آدم بى آن كه خودش متوجه باشد شروع می كند به دست بردن در اطلاعات تا با فرضيه اى كه بافته جور دربيايد، به جاى آن كه برعكس، فرضيه اش را با اطلاعات به دست آمده تطبيق بدهد.

آه، هرگز صد عکس پر نخواهد کرد جای یک زمزمه ساکت پا را بر فرش

ارغوان شاخه همخون جدا مانده من آسمان تو چه رنگ است امروز؟ آفتابی‌ست هوا؟ یا گرفته است هنوز ؟

مرغ شبخوان که با دلم می‌خواند رفت و این آشیانه خالی ماند آهوان گم شدند در شب دشت آه از آن رفتگان بی برگشت...

آینه خورشید شود پیش رخ روشن او تابِ نظر خواه و ببین کاینه تابید مرا

من عودم و از سوختنم نیست رهایی

سایه! ما کشته ی عشقیم، که این شیرین کار مصلحت را، مدد از تیشه فرهاد گرفت

چه چشم پاسخ است ازین دریچه‌های بسته‌ات؟ برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند!

در این سرای بی کسی کسی به در نمی زند به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

سایه ها، زیر درختان، در غروبِ سبز می‌گریند. شاخه ها چشم انتظار سرگذشت ابر، و آسمان، چون من، غبار آلودِ دلگیری.

دوست، کاندر بر وی گریه انباشته را نتوانی سر داد، چه توان گفتمش؟ بیگانه‌ست.

این همه با هم بیگانه این همه دوری و بیزاری به کجا آیا خواهیم رسید آخر؟ و چه خواهد آمد بر سر ما با این دلهای پراکنده؟ بنشینیم و بیندیشیم!

بسترم صدف خالی یک تنهایی است. و تو چون مروارید گردن آویزِ کسان دیگری...

ای کدامین شب! یک نفس بگشای جنگل انبوه مژگان سیاهت را! تا بلغزد بر بلور برکه چشم کبود تو پیکر مهتابگون دختری کز دور با نگاه خویش می جوید بوسه شیرین روزی آفتابی را از نوازش های گرم دست های من

گو بهارِ دل و جان باش و خزان باش، ار نه ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست

که در رگهام، جای خون، روان است سیه‌داروی زهرآگین اندوه

آنچه من دارم ازو ، هست خیالی که ز دور چهره بر تافته در آینه خاطر من همچو مهتاب، که نتوانیش آورد به چنگ؛ دور از دستِ تمنای من و در برِ من