بریده‌های کتاب نیلوفر

خدای ار به حکمت ببندد دری/ گشاید به فضل و کرم دیگری

«تنی زنده دل، خفته در زیر گل/ به از عالمی زندهٔ مرده دل» «دل زنده هرگز نگردد هلاک/ تن زنده دل گر بمیرد چه باک؟»

ندیدم به نزدیک رایم پسند/ من آسوده و دیگری پایبند

به غمخوارگی چون سرانگشت من/ نخارد کس اندر جهان پشت من

غم از گردش روزگاران مدار/ که بی ما بگردد بسی روزگار

مرا بار غم بر دل ریش نیست/ که دنیا همین ساعتی بیش نیست

که گر خار کاری سمن ندروی

چو دانیّ و پُرسی، سؤالت خطاست

که از غم بفرسود جان در تنم

قدم باید اندر طریقت نه دم/ که اصلی ندارد دم بی‌قدم

که شد بدر سیمای مردم هلال

بر این چشمه چون ما بسی دم زدند/ برفتند چون چشم بر هم زدند

مرا چون بود دامن از جرم پاک/ نباشد ز خبث بداندیش باک

نظر کن چو سوفار داری به شست/ نه آنگه که پرتاب کردی ز دست

اسنان در عصر فرهنگ های وحشی بدوی بر این باور بود که در رؤیا به شناخت یک جهان واقعی دیگر دست می‌یابد:منشاء تمام نظام های مابعد الطبیعی اینجاست.

که سهل است لعل بدخشان شکست/شکسته نشاید دگرباره بست

تبه گردد آن مملکت عن‌قریب/کز او خاطر‌آزرده آید غریب

سر گرگ باید هم اوّل بُرید/ نه چون گوسفندان مردم دَرید

چراغی که بیوه‌زنی برفروخت / بسی دیده باشی که شهری بسوخت

ما آن‌قدر ها به کلمات ظنین نیستیم، به نظر بی اهمیت می‌آیند و مطلقا بی‌خطر، چند پف هوا، صداهای مختصری که دهان در می‌آورد، نه داغ‌اند نه سرد و بعد از رسیدن به گوش طرف مقابل به وسیله‌ی توده‌ی خاکستری نرم آکنده از ملال مغز جذب می‌شوند. از کلمات که غافل بشویم فاجعه به بار می‌آید.