بریده‌های کتاب مجید

کاش می گفتی در کدام‌ سرزمین تنهایی...

نگاه کنید حرم به وسعت آب های جهان موج می زند این جا آنها که پیاده اند زودتر می رسند و پابرهنه ها رسیده اند.

اعثم کوفی: ای پسر پیامبر، ای پسر علی مرتضی، ای پسر بتول پاک؛ چشم گریه می کند اما نه برای پاداش بلکه روحم متوجه خود توست، گریه فقط برای خود توست. ص ۱۹۱

نکته مثبت علم تاریخ آن است که بیشتر اوقات می توانی از زمان حال پرهیز کنی.

اگر در عشق ورزیدن مردود شویم، در همه ی کارهای دیگر شکست می خوریم. (ویلیام اسلون کافین)

هرگاه بخواهم در مقایسه بین مولایم علی علیه السّلام و آن دو نفر بگویم مولایم از آنها با فضیلت‌تر است، این‌جاست که منزلت او را پایین آورده‌ام. آیا نمی‌بینی، اگر بگویی شمشیر از عصا برنده‌تر است؛ شمشیر با برندگی‌اش تو را به‌خاطر این مقایسه سرزنش خواهد کرد؟

برای فتح بهشت هیچ راهی نمانده که امتحان نکرده باشیم پیامبرم اما می گفت: جهنم را تنها با دوست داشتن می توان شکست داد.

روی قبرم‌ بنویسید " هیچ " می خواهم به مردمان جهان آدرس بدهم آخرین خانه ی سکوت کجاست.

وقتی دوستت دارم تازه می شوم تازگی شروع حادثه است.

شاید بهار، در این زندگانی نیست. این زندگانی شاید چیزی جز زمستان نیست.

آرزو می‌کنم می توانستم به تو نشان دهم که یاد تو در من تا چه اندازه شیرین است، و تا چه اندازه دوست دارم که تو را دوست بدارم...

ببین... من مثل یک صدف در درون خود زندگی می کنم، من صدفی هستم که می خواهم از قلبم مرواریدی بسازم. اما به من می گویند که مروارید چیزی جز بیماری صدف نیست.

ابری از دل آسمان می گذرد درخت سایه اش را گم می کند.

هرگز به باران نباریده دل نبند.

تو را به باد می سپارم تنهایی دست هایم را به یاد قاصدک! پرنده ترین گل جهان!

هر آدمیزادی، هم نوع ما نیست و من با کسی که هیچ وقت به ماه خیره نمانده چه نسبتی می توانم داشته باشم؟

تقصیر هیچکس نیست باران پاییز را از یاد برده است و زمستان همیشه چند آدم برفی بدهکار بچه هاست...

حالا هی بخند و خیالت هم نباشد بگذار همه فکر کنند که گنجشک ها از فرط سرما به ایوان خانه پناه آورده اند اما من که می دانم همه شان عاشق لبخندهای تواند.

دیروز کسی بهترین یادگارم از برف را پرسید گفتم که تو از من شعری خواسته بودی پرسید: و بدترین خاطره ات؟ گفتم نتوانستم بنویسم.