بریده‌های کتاب Lunica

مگر همه ما منظومه‌ای از نسخه‌های متفاوت خود در طول زندگی نیستیم؟ شاید اگر شانس می‌آوردیم و البته عاقل بودیم، یاد می‌گرفتیم که چه طور خوبی‌های هر نسخه را بیرون بکشیم و بدی‌ها را همان جا رها کنیم.

ترس از اینکه از نظر تنها آدمی که برایم مهم بود، به اندازه کافی خوب نباشم!

چرا در تمام این سال‌ها آن حس بی‌ارزشی و سرافکندگی بیشتر وقت‌ها رفتارم را تحت تاثیر قرار داده بود؟

دم رو غنیمت بشمار.

بعید می‌دونم عشق هیچ وقت ساده بوده باشه.

آب روح انسان رو آروم می‌کنه.

زیادی تلاش می کرد همه را از خودش راضی نگه دارد.

زمان همه چیز را معلوم می کرد.

وقتی بهت ظلم شده، چه اشکالی داره انتقام بگیری؟

من جداً از دخترانی که باعث می شدند از بقیه دخترها بدم بیاید، بدم می آمد.

خیلی از چیزهایی که از بابتشان مطمئن بودم دروغ از آب درآمده بودند.

انگار ذهنم پر از خط‌خطی‌هایی می‌شود که سایر افکارم را پوشش می‌دهند.

می‌خواست کشتی‌ای باشد که صخره‌ها در برابرش می‌شکنند.

“Sometimes life gives us the terrible gift of our own wishes come true.”

باورش سخت است که چقدر سریع تغییر کرده بودم و دیگر خودم هم خودم را نمی‌شناختم.

چشم انتظار این نبودم که پسری را که هرگز ندیده بودم به قتل برسانم، اما آن موقع چندان به آن هم فکر نکرده بودم. اگر این کاری بود که از من می‌خواست انجام دهم و باعث می‌شد از درد رهایی یابم، انجامش می‌دادم.

من بازی دوست دارم، اما از باختن متنفرم.

دوست ندارم احمقی باشم که فریب خورده.

اون نمی‌تونه باور کنه که این کار رو برای این کردی که می‌خواستی بهشون کمک کنی. جماعت ما از این کارها نمی‌کنن.

ظاهرش طوری است که انگار کاملاً روراست است، درحالی که نمی‌توان او را شناخت. هر لبخندش نقابی است بر چهره.