بریده‌ کتاب‌های هستی

و کدام شروع تازه بود که یک ماجرا نباشد.

دنیا وقت خوشحالی یا غم یک‌جور نیست؛ فرقی هم ندارد که از پنجره‌های سه‌متری به دنیا نگاه کنی یا نه.

دو سال از مرگ مادرش بر اثر سرطان می‌گذشت ولی دلتنگی باز هم، مثل این لحظه، فوق‌العاده آزارش می‌داد؛ دقیقا مانند باران سیل‌آسایی که با آمدن آن ماشین سیاه شدت گرفته بود، دلتنگی خیلی شدید و ناگهانی بهش هجوم می‌آورد.

لوسی اعتقاد داشت باید با مشت هایی که زندگی به سمت آدم می‌پراند، ساخت و کنار آمد.

یک غریبه پس از غریبه‌ای دیگر، انسان‌هایی از گوشت و استخوان که به چشم‌هایشان نگاه می‌کردند و می‌گفتند بله، انسان‌هایی که بارها و بارها به خودشان نگاه کرده و گفته بودند نه.

نباید اجازه بدین چیز بی‌ارزشی مثل غرور، سدّ رویاتون بشه.

چه اهمیتی داره که مسابقه‌ی اول ببازی؟ باید برگردی و به شنا کردن ادامه بدی.

می‌دونین چقدر چیز مسخره‌ایه؟ غرور رو می‌گم، بارها توی زندگی جلوی پیشرفتم رو گرفته.

مشکل نگهداری از رازها هم همین بود... توی جزیره کوچک خودت، تنهای تنها می‌مانی.

مادربزرگم همیشه می‌گفت آدم ها عوض نمی‌شوند. قلب ما مثل یک کش پلاستیکی است. ممکن است کمی‌کش بیاید، ولی در نهایت به حالت اولش برمی‌گردد.

زندگی کوتاه است و باید اتفاقات خوب را جشن گرفت.

بعضی وقت‌ها اتفاق‌های وحشتناکی می‌افتد و هیچ چیز از این وحشتناک‌تر نیست که کسی را نداشته باشی تا برایش تعریف کنی.

چون این‌جا همه بی‌گناهن مگر اینکه جرمشون ثابت بشه.

به همه‌ی حرف‌هایی فکر کردیم که می‌خواستیم به مامان و باباهایمان بگوییم، اما نمی‌توانستیم.

ترجیح می‌دادم با مامانم سوار یک ترن‌هوایی بد باشم تا آن که تک و تنها توی یک ترن‌هوایی خوب سوار شوم.

بعضی وقت‌ها که چیزی را از ته دل می‌خواستم، از خودم می‌پرسیدم که به ازای آن حاضرم چه چیزی را از دست بدهم؟

تا بازی نکنی برنده نمی‌شی...

بعضی‌وقت‌ها باید خودتان وارد عمل شوید. باید خلاقیت به خرج دهید تا به چیزی که می‌خواهید برسید.

وقتی یک کاسه را می‌شکنی، ممکن است بتوانی تمام تکه‌هایش را دوباره به هم بچسبانی، اما دیگرهیچ‌وقت مثل قبلش نمی‌شود. آب از ترک‌هایش می‌چکد.

اگر شبیه بقیه‌ی بچه‌های کلاس بودم... اگر موهای بور و چشم های آبی داشتم... دیگر اشکالی نداشت که مسابقه‌ی ریاضی را خراب کنم؟