بریده‌های کتاب ایلیا هادیان

اربعین چون آئینه‌ای به شما نشان می‌دهد نمره شما در انسانیت و اخلاق اسلامی چند است.

غرض اینکه: اگر چه اختیارداشتن ما زمینه‌ساز خطاها یا گناهان ماست، اما خداوند ما را برای گناه نیافرید، او ما را برای این آفرید که در چنین شرایطی ، بهترین گزینه را انتخاب کنیم؛ و چون مهربانی اش اقتضا می‌کند برای گناهکاران و خطاکاران نیز کاری کند؛ بهانه ای به وجود آورد تا خطاکاران بتوانند راه صدساله را یک‌شبه طی کنند و به آغوش پر مهر خداوند بازگردند، بهانه ای از جنس زیارت و مقصدی از جنس کربلا.

زائر باید بداند که امام طبیب است، نه طبّاخ؛ طبیب به خیر و صلاح ما می‌نگرد، نه به حال و هوای ما، پس طبیعی است که اگر ما را از برخی دوست داشتنی ها محروم و به برخی رنج ها دعوت می‌کند؛ اما برخی از زائران، امام را تا حد طبّاخ پایین می‌آورند و توقع دارند که هرچه خواستند، امام برای آن‌ها فراهم کند. حرم جایی نیست که ما به امام سفارش دهیم،حرم، مطّب دکتری است که قرار است، روح بیمارمان را درمان کند.

و هرگز اسلام از کفر ضربه نمی‌خورد، بلکه از نفاق ضربه می‌خورد، نمونه بارز آن همین وقایع بود. اینان کسانی بودند که وقتی در بدر با اسلام می‌جنگیدند، به هُبَل سوگند می‌خوردند؛اما در صفّین و کربلا به《الله》سوگند می‌خوردند.

دین‌دار آن است که در کشاکش بلا دین‌دار بماند، و گرنه، در هنگام راحت و فراغت و صلح و سِلم، چه بسیارند اهل دین، آن‌جا که شرط دین‌داری جز نمازی غُراب‌وار و روزی چند تشنگی و گرسنگی و طوافی چند بر گرد خانه‌ای سنگی نباشد.

ساحل را دیده ای که چگونه در آیینهء آب وارونه انعکاس یافته است؟ سرّ آن‌که دهر بر مراد سفلگان می‌چرخد این است که دنیا وارونهء آخرت است.

خداوند همه چیز می‌شود همه کس را _ به شرطِ اعتقاد؛ به‌شرطِ پاکی‌ِ دل؛ به شرطِ طهارتِ روح؛ به‌شرطِ پرهیز از معامله با ابلیس.