بریده‌های کتاب Daydreamer

البته به سهم خودمون روان شناس، درمانگر، روان پزشک و بقیه متخصص های سلامت روان رو داریم. حتی اگه حال جسم خوب باشه، باز هم می بینی ذهن... خب، ذهن هم خِرَد خودش رو داره.

آدم های خوشبخت واقعاً لازم نیست از خودشان بپرسند آیا خوشبخت اند یا نه، مگر نه؟ فقط خوشبخت‌اند.

جوون ها معمولاً فکر میکنن مردن تو کارشون نیست. خیلی هاشون نمی تونن خودشون رو مرده فرض کنن.

از وقتی مرده بود، تمام کارهایی که قبلاً روی زمین انجام می داد کاملاً بی معنی به نظر می‌آمدند.

مردم همیشه مرگ های دسته جمعی را غم انگیزتر می دانند.

شاید اگر به قدر کافی پیر شده باشی، بیشتر مرده ها را بشناسی تا زنده ها، پس لابد مردن چیز خوبی است.

بعضی روزها، شاید یه کم، دلم میخواست بمیرم. اما بیشتر روزها نه.

خوبه که آدم بدونه چطور درست و حسابی عذرخواهی کنه. افراد خیلی کمی این کار رو بلدن.

مامان ها همیشه صلاح آدم رو بهتر می‌دونن.

وقتی می‌میری همه عاشقت می‌شن.

رؤیاها چقدر باید دوام بیاورند تا جان بگیرند؟

لابد خیلی وقت پیش اتفاق افتاده اما می تونه مال دیروز هم باشه، می‌دونی که چی می‌گم؟

لیز اتاق را ناخوشایند نمی داند، اما حس می‌کند آنجا مترو که و غمگین است. طوری که انگار افراد زیادی از آن عبور کرده، اما هیچ یک قصد ماندن در آن را نداشته اند.

اون‌ها همیشه مرده ی ما رو بیشتر دوست دارن.

به نیکولای گفته بودند امید خطرناک است و بارها و بارها به او هشدار داده بودند، ولی او هرگز باور نکرده بود. امید بادی بود که از ناکجا می‌وزید تا بادبان هایت را پر کند و تو را به خانه ببرد. حالا چه سرنوشت آنان را به پیش می راند چه درماندگی محض.

آخرش هم، پایان یه زندگی فقط واسه دوست ها مهمه، خانواده و بقیه کسانی که قبلاً می شناختی.واسه بقیه، فقط یه پایان دیگه ست.

مردم همیشه دنبال کسی می گردن تا رنج هاشون رو گردن اون بندازن.

حالا از تک تک آنها درس گرفته. او نه باخت داده و نه برنده شده. درست همانطور که چه مردم موافق باشند چه نه، زمان به گذر خود ادامه می‌دهد، او هم فقط مشغول زندگی در فصل دیگری از سرنوشت بوده است.

اما این بدان معنا نیست که او سه ای را به صورت تمام و کمال شناخته است. در وجود سه ای، جنبه ای از او پنهان شده که هه سو هنوز آن را ملاقات نکرده. بخش هایی از وجود سه ای را هه سو نه میتواند پیش بینی کند و نه درک! او در مسیر زندگی اش، تغییراتی هم میکند؛ دقیقاً مثل خورشید که طلوع و غروب دارد، مثل عبور و مرور فصل ها یکی پس از دیگری. حتی اگر تا آخرین لحظه عمر سه ای هم کنار او باشد، نمی تواند به تمام جنبه های وجودی اش پی ببرد یا او را کامل بشناسد.

بعضی وقتا فکر می کنم که اون فقط به زندگیش ادامه نمیده بلکه داره برای زنده موندن می‌جنگه. شایدبه همین خاطره که تا الان نمرده.