بریده‌ کتاب‌های Daydreamer

اگه یه درس از زندگی یاد گرفته باشم،اینه که هر چیزی رو با پول می‌شه خرید جز عشق.بهای عشق چیزی نیست جز قلب‌

رز اون‌ها از تو متنفر نیستن،فقط از چیزی که نمیشناسن می‌ترسن.

توی شعر،لازم نیست زیاد نگران جزئیاتِ ریز معنی باشی.فقط از حس یا آهنگ شعری که میخونی لذت ببر.هرجوری که خودت دوست داری،تصورش کن.

+باقی مونده زندگیم رو بی معنی حس می‌کنم. -منظورتون از "باقی مونده"چیه؟ +یعنی اون بخشی که باقی مونده.چیزی که بر جا مونده. فرض بگیریم که شما ده تا بیسکوییت هانی دام رو از دوازده تاش خوردین،آیا اون دوتای آخر "باقی مونده"هستن؟

دوست داشتن فعل بسیار خوبی است.چیزی که می‌تواند مردم را نجات بدهد.

موضوع اشتیاق در میونه.ممکنه اکثریت چیزی رو نپذیره،ولی تا وقتی افرادی وجود داشته باشن که بپذیرنش،حیات اون چیز،حالا هرچی که می‌خواد باشه،تحت حفاظته.

شاید اینقدر جون سخت باشه که توی هر وضعیتی زنده بمونه و نیرو های خاصی داشته داشته باشه،ولی اگه بهش توجه کافی نشه،قهر می‌کنه و در جا گریه‌و‌زاری راه می‌ندازه.باعث می‌شه آدم از خودش بپرسه که قدرت یعنی چی

هیچ کاری تضمین شده نیست.هیچ شغلی که بشه اسمش رو آورد صد در صد تضمین شده نیست.همه فقط دارن تمام تلاششون رو می‌کنن تا جایی که هستن بمونن و تلاش می‌کنن همه چی رو متعادل نگه دارن.

هیچ ضمانتی برای قطعیت هیچ چیزی وجود نداره،ولی روی دیگه اینکه هیچ ضمانتی نیست،اینه که هیچ قطعیتی هم توی بی مصرف بودن چیزی نیست.

من نیز می‌توانستم تغییر کنم و همچنان از درون مثل قبل باشم.

مسائل کوچک و بزرگی وجود دارند که ما نمی‌توانیم برای طبق برنامه پیش رفتنشان فشار بیاوریم،هرچقدر هم که سخت تلاش کنیم.

به عبارت دیگه،وقتی موضوع خوشبختی به میون می‌آد،هیچ بهتر و بدتری در کار نیست،هیچ وضعیت قطعی و مشخصی وجود نداره.

این فکر که وینی‌پو بانمکه،با اینکه آدم واقعا با یه خرس زندگی کنه،فرق داره.

همگی در مقطعی از زندگی هایمان در می‌یابیم که هیچ پاپانوئلی وجود ندارد؛اما به خاطر بچه های کوچک نیست که پاپانوئل بخش مکمل جشن های کریسمس باقی می‌ماند.علتش این است که افراد بالغی که خود زمانی کودک بودند،به نگه داشتن حقیقت وجود پاپانوئل در قلب های خود ادامه می‌دهند و حتی هنگامی که بزرگ می‌شوند،با چنین باوری زندگی می‌کنند.

انسان ها فقط چیز هایی را می‌بینند که بیشتر به کارشان می‌آید و اصل تمرکزشان روی همان است

زمانی که از ترس حمله،در بین علف‌ها پنهان شدیم و یا کنار رودخانه چمباتمه زدیم،آن‌ها در آسمان از ما عکس می‌گرفتند.ما و شهر ویرانمان،سوژه‌ی عکاسی شده بودیم.

به نظر می‌رسید انسان‌ها تحت هر شرایطی،با عجله و بی‌تابی به دنبال جایی هستند که خود را مالک آن بدانند.حتی زمانی که آسمان، تنها سقف آن‌هاست،ترجیح می‌دهند با هم قاطی نشوند و در عوض صندلی‌ای را تصاحب کنند که بدون ابهام متعلق به آن‌هاست.

چطور همه‌چیز در مجاورت ما در یک ثانیه تا این حد دگرگون شده بود؟با شک و تردید به این احتمال که این یک حمله‌ی هوایی نبوده و چیزی کاملا متفاوت رخ داده،فکر کردم.شاید این چیزی بود که با جنگ ارتباطی نداشت،شاید مثل داستان‌هایی که در کودکی می‌خواندیم،این اتفاقی بود که در پایان جهان با متلاشی شدن کره‌ی زمین اتفاق می‌افتاد.

تصور می‌کردم چهل یا پنجاه بمب آتشین در اطرافم فرود آمده باشد.ولی اثری از شعله‌ی آتش و دود نبود.و من زنده بودم!چطوری هنوز زنده بودم؟خیلی عجیب بود.اطرافم را با دقت نگاه کردم،بخشی از وجودم انتظار داشت جسد بی جانم را در گوشه‌ای بیابد.

شاید فقط یه رویای زیبا بمونه.شاید هیچ وقت به واقعیت تبدیل نشه،ولی به نظر من این هم یه شیوه زندگی کردنه.وقتی آدم چیزی برای رویاپردازی داره،روزهاش شادتر سپری می‌شه.رویا داشتن همیشه هم بد نیست؛بدون داشتن برنامه‌ای برای عملی کردنش.