بریده‌های کتاب آریا ابراهیمی

اینجا در غرب اونها بدن را معالجه می کنند. این اشتباهه بدن فقط آلت موسیقی‌یه. باش یه آهنگ میزنند. ممکنه آهنگ غم انگیز و کسالت آوری باشه. ممکنه آهنگ شاد و پر از شعف باشه.

چقدر برای انسانها دشوار است که بگویند نمی دانیم!

فرصت مثل جواهری است که آدم باید آن را دو دستی بچسبد. به نظر شما در استفاده از فرصتها آدم تا چه حد می تواند به ندای وجدانش گوش کند؟

همه یک چیزی برای پنهان کردن دارند.

ارزش پول برای هر کسی فرق میکند نیاز فرد است که اهمیت دارد. اگر شما شدیدا به ده پوند پول احتیاج داشته باشید پانزده پوند در نظرتان زیاد جلوه میکند و اگر به صد پوند احتیاج داشته باشید پنجاه و پنج پوند برایتان هیچ فایده ای ندارد و اگر به چند هزار پوند نیازمند باشید صدها پوند هم در نظرتان ناکافی جلوه میکند.

گاهی سرنوشت مثل توفان شنی است که مدام تغییر سمت می دهد. تو سمت را تغییر می دهی، اما توفان دنبالت میکند. تو باز برمی گردی، اما توفان با تو میزان می شود. این بازی مدام تکرار می شود، مثل رقص شومی با مرگ پیش از سپیده دم. چرا؟ چون این توفان چیزی نیست که دو را دور بدمد چیزی که به تو مربوط نباشد. این توفان خود توست. چیزی است در درون تو. بنابراین تنها کاری که می توانی بکنی تن در دادن به آن است، یکراست قدم گذاشتن درون توفان، بستن چشمان و گذاشتن چیزی در گوشها که شن تویش نرود و گام به گام قدم نهادن در آن در آن نه ماهی هست، نه خورشیدی، نه سمتی و نه مفهوم زمان فقط ریگهای سفید ظریف که مثل استخوان پودر شده در هوا میچرخند.

فقط هنگامی به گذشته بیندیشید که یادآوری‌اش سبب رضایت‌تان می‌شود.

اگه شانس در خونت رو نمی‌زنه، یه در بساز.

هر انسانی اگر به اندازه‌ی کافی تحت فشار قرار بگیرد، می‌تواند کارهای وحشتناکی انجام دهد.

هنگام شنیدن جواب رد و حین درد فیزیکی واقعی، قسمت های یکسانی از مغز فعال می‌شوند.

هنوز به این نتیجه تلخ نرسیده اند که جوانان خوش قیافه هم مثل بقیه آدم ها باید چیز بخور و نمیری برای ادامه حیات داشته باشند.

تعداد آدم هایی که من واقعا دوست‌شان داشته باشم زیاد نیست، تعداد کسانی که نظر خوبی درباره‌شان دارم از آن هم کمتر است. من هرچه بیشتر دنیا را می‌شناسم از آن ناراضی‌تر میشوم. هر روز که می‌گذرد بیشتر معتقد می‌شوم آدم‌ها شخصیت ناپایداری دارند و نمی‌شود روی ظواهر لیاقت یا فهم و شعورشان حساب کرد.

چیزی که خودش قوی باشد، خوراکش را از هر چیزی می‌تواند بگیرد.

+: اگر فکر آدم به این سرعت خوانده شود، لطفی ندارد، حتی باعث تاسف است. -: لزوما نمی‌شود نتیجه گرفت که آدم تودارتر و بغرنج‌تر بدتر یا بهتر از آدمی مثل شما باشد.

به نظر من، غرور یک عیب و نقصی است که رواج دارد. بین ما آدم ها کمتر کسی پیدا می‌شود که به خاطر این یا آن خصوصیت یا کیفیت، چه واقعی چه خیالی، خودش را برتر احساس نکند. خودخواهی و غرور دو چیز متفاوت‌اند، هر چند که معمولا مترادف گرفته می‌شوند. ممکن است کسی مغرور باشد اما خودخواه نباشد. غرور بیشتر به تصور ما از خودمان برمی‌گردد، خودخواهی به چیزی که دیگران درباره ما می‌گویند.

درک کتاب زندگی بسیار دشوار است: آه، چرا نمی‌توان به همان اوایل کودکی و سادگی روز های مدرسه بازگشت؟ قطعه شعری از چارلز هانسون تون