بریده‌ کتاب‌های Aysel

ترس از اینکه شاید دوباره گریه‌ات بگیرد و نتوانی اشک هایت را کنترل کنی و لب هایت از غصه بلرزند، خود به تنهایی کشنده است.

لحظه هایی از زندگی، افکار یا احساسات ما هست که جا می‌ماند. این خانه برای مدتی سرپناه ما بوده، همین دیروز زیر سقفش باهم حرف زده ایم و به هم عشق ورزیده ایم و امروز ترکش می‌کنیم و شاید هرگز دوباره نبینیمش، ماهم دیگر همان آدم های دیروزمان نیستیم.

زیر این چشم ها، مو و پوست و استخوان، چیزی قوی‌تر ما را به هم نزدیک می‌کند. نیمی از قلبش نیمه‌ی دیگر قلب من را می‌سازد. من به‌خاطر او اینجا هستم، و او به‌خاطر من؛ تا ابد. و چیزهایی به این محکمی قرار نیست از بین بروند.

راسکولینکوف گفت: من نمی دانم که برایتان چه آرزویی داشته باشم. کاش می‌توانستم برایتان موفقیت های بزرگ آرزو کنم؛ اما به نظر نمی رسد که با این رفتار مسخره بتوانید به موفقیتی دست یابید.

کارهات ثابت کرد که حرفات ارزشی نداشت