بریده‌های کتاب زندگی های پنهان درون گرایان

هیچ کس درون‌گرا یا برون‌گرای محض نیست.

ما با بذله گویی ها به شوق نمی آییم، برای همین متهم می شویم که رفتارمان دوستانه نیست. درباره قصه‌ی زندگی‌مان برای افرادی که تازه ملاقات کرده‌ایم پرگویی نمی کنیم، برای همین به منزوی بودن متهم می شویم. اما درون گرایان زندگی را مهمانی بزرگی نمی دانند. ما به چند رابطه معنادار راضی هستیم .دائم در پی افزودن هواداران عاشق به حلقه‌ی دوستانمان محیط را رصد نمی کنیم.

چگونگی واکنش افراد در موقعیت های جدید، چه واکنش شدید چه غیر از آن، در طول زمان آن‌چنان تغییر نمی‌کند. کودکانی که با آرامش با محرک روبرو می شوند، در بزرگ‌سالی هم به احتمال زیاد به همان رفتار ادامه خواهند داد. کودکانی که به محرک ها شدیداً پاسخ می دهند، وقتی بزرگ شدند به احتمال قوی خجالتی یا در جامعه مضطرب خواهند بود.

همیشه وقتی که کتاب خوبی رو تموم می کنم،احساس شادی می‌کنم.اینکه که فرصت داشته باشی توی ذهن یه آدم دیگه رو ببینی فوق العاده‌س.

بدم میاد بهم بگن خجالتی، چون خجالتی نیستم. فقط اگه حرفی برای گفتن نداشته باشم، ترجیح می دم‌ صحبت نکنم.

درون گرایی نوعی خلق و خو است که با شخصیتتان فرق می کند؛ خلق و خو به ویژگی های ذاتی تان اشاره دارد که دیدگاه تان را درباره دنیا شکل می دهد، درحالی که شخصیت به منزله الگویی از رفتار، افکار و عواطف تعریف می شود که فردیت شما را می سازد. سال ها زمان می برد تا شخصیت ساخته شود، اما خلق‌وخو چیزی است که شما با آن متولد می شوید.

خجالتی بودن و اضطراب اجتماعی با درون گرایی یکی نیستند.

وقتی صدای همسایه‌هایتان را در راهرو می شنوید شده است که چند دقیقه در آپارتمانتان صبر کنید تا مجبور نشوید با آن گپ بزنید؟

هرچه بیشتر به کسی دل می دادم ،کمتر صحبت می کردم.

درون گرایان در دو جهان زیست می کنند: از دنیای مردم دیدن می کنند، ولی خلوت و دنیای درون جایگاه همیشگی شان است.

فیزیکدان برجسته استیون هاوکینگ، یک بار گفت :《ذهن افراد ساکت بلند ترین صدا هارا دارد .》

شما احتمالا درون گرا به دنیا آمده اید. از همان روز اول بذر درون‌گرایی در دی ان ای شما وارد شده است؛ وقتی متولد شدید، سیستم پاداش دوپامین شما کمتر از سیستم پاداش دوپامین همتایان برون‌گرای‌تان فعال بوده است. همین‌طور که بزرگ می شدید، به محیط اطرافتان مانند درون گرایان واکنش نشان می دادید. شاید محتاط تر از کودکان دیگر بودید به جای اینکه با هیجان به سمت گروه بازی بدوید، بیشتر به پروپای والدینتان می چسبیدید.

برون‌گرایان عموما تنهایی را تحمل می‌کنند، در حالی‌که درونگرایان مشتاقش هستند.

بیرون آمدن از منطقه‌ی امن شبیه بلندکردن وزنه در باشگاه است؛ اولش سخت است، اما هر دفعه کمی راحت تر می شود.

درون گرایان مشاهده کنندگانی ذاتی اند، اغلب دیده می شود که آن‌ها در مهمانی یا رویداد به گوشه ای پناه می برند و فقط تماشا می کنند، نه اینکه در مرکز موقعیت باشند.

اگر درون گرایان و توانایی شگفت‌آورشان در تمرکز کردن نبود، شاید نظریه نسبیت، گوگل و هری پاتر را نداشتیم.