بریده‌های کتاب زندگی های پنهان درون گرایان

مردم مدام من رو دست‌کم می گیرن، چون آرومم و خیلی حرف نمی زنم. تشخیص نمی‌دن که دلم می خواد دور از نور چراغ بشینم و مشاهده کنم. دوست دارم پشت صحنه کار کنم و طرف توجه نباشم. خیلی بیشتر از چیزی بلدم که به نظرشون می‌آد؛ همین طور هم ترجیح می دم.

همیشه قدردان خودم هستم که چیزی رو امتحان کردم که نمی‌دونستم درش موفق می‌شم.

موضوع این نیست که درون گرایان نیازی ناسالم به تنها بودن دارند؛خلوت سلامتی ماست.

ما ترجیح می دهیم راجع به چیز معنی داری صحبت کنیم تا اینکه هوا را با وراجی پر کنیم و سر و صدای خودمان را بشنویم. ما گپ زدن را ساختگی می دانیم و، بی پرده بگویم، خیلی از ما در آن ناشی هستیم.

نوعی سرگرمی است که مشاهده‌ی کننده ساکتی باشید.

علت اینکه درون‌گرایان و برون‌گرایان واکنش های مختلفی به وقایع مثلاً مهمانی ها نشان می دهند ماده شیمیایی به نام دوپامین است که در مغز یافت می شود.

اگر برون‌گرایان خرگوش باشند، درونگرایان لاک‌پشت‌اند. درونگرایان کندتر از برونگرایان نزد غریبه‌ها سفره‌ی دل می‌گشایند.

چون او هم، مثل بسیاری از درون‌گرایان، سر کار است تا خب، کار کند، نه اینکه دوست پیدا کند.

صرف بودن در کنار فرد دیگر میزان خاصی از توجه مغز را می‌ستاند و انجام‌دادن بعضی از وظایف را دشوارتر می‌کند.

قدم اول این بود که بپذیرم درون گرا هستم و بکوشم به برون گرایی تظاهر نکنم.

برای بروزدادن افکارتان غوغا نمی کنید، برای اینکه نیازی ندارید «برای فکر کردن حرف بزنید» یا هر آنچه به ذهنتان می آید مثل برون گرایان به زبان بیاورید.

شخصیت و خلق و خو متفاوت‌اند، شخصیت شما را موقعیت و تجاربتان شکل می دهد؛خلق و خو از زمان تولد در دی ان ای شما وجود دارد.

درون‌گرایان منزویان پریشان حالی نیستند که در اتاق خواب‌های تاریک پنهان می شوند. درون‌گرایان هم تفریح می کنند، می خندند و عشق می ورزند.

دوست دارم توی اتاق‌خوابم بشینم و به موسیقی خوبی گوش بدم. توی یه رستوران خالی از غذام لذت ببرم و بتونم با آرامش توی بازار خلوت خرید کنم.

به گفته محققان، مغز درون‌گرایان به اشارات درونی بیشتر از اشارات بیرونی اهمیت می دهد. به عبارت دیگر، درون‌گرایان با محیط اطرافشان سر کیف نمی آیند: در عوض، به آنچه درونشان می گذرد توجه بیشتری نشان می دهند.

درون گرایان سی تا پنجاه درصد جمعیت را تشکیل می دهند.

شما در جایگاه درون‌گراممکن است حس کنید وقتی افکارتان را می نویسید بهتر می توانید خودتان را ابراز کنید. مثلاً، پیام کتبی و ایمیل را به تماس تلفنی و جلسات حضوری ترجیح می دهید. به همین طریق، بسیاری از درون‌گرایان وقایع را می نویسند تا تجربیاتشان را بهتر ارائه دهند. دوباره علت این ارجحیت به چگونگی اتصالات مغزمان برمی گردد. به گفته لانی، مسیرهای مغزی در هنگام نوشتن با این مسیرها در هنگام صحبت کردن متفاوت‌اند و گذر از مسیرهای «نوشتن » انگار برای درون گرایان راحت تر است.

به نظر نمی‌رسید اوضاع هیچ‌وقت بهتر شود. زمانی رسید که کاملا از پا افتادم. نصف شب بیدار می شدم و دیوانه وار گریه می کردم و همه مشکلات خودم و زندگی‌ام را با رایانه تایپ می کردم .دیگر نمی توانستم تحملش کنم. خیلی متفاوت بودم؛ خیلی به هم ریخته .دنیا بسیار شلوغ، پرسروصدا و بی رحم بود. به گمانم بالاخره بیان آزاد و از پیش نیندیشیده‌ی همه‌ی احساسات پنهانی که درونم شکل گرفته بود نجاتم داد.

بودن در جمع فضایی دارد که باعث می شود حس کنید از خودتان جدا شده اید. شاید به خاطر این است که وقتی این همه سروصدا اطرافتان است، شنیدن صدای درونی تان سخت می شود.