بریده‌های کتاب احمد شاملو: مجموعه اشعار

یک باره رفت آن همه سرمستی یک باره مرد آن همه شادابی می سوزم _ای کجایی کز بوسه بر کامِ تشنه ام‌ بزنی آبی؟

در تاریکی چشمانت را جستم در تاریکی چشم هایت را یافتم و شب ام پرستاره شد

برای زیستن دو قلب لازم است قلبی که دوست بدارد ، قلبی که دوست‌اش بدارند قلبی که هدیه کند ، قلبی که بپذیرد قلبی که بگوید ، قلبی که جواب بگوید قلبی برای من ، قلبی برای انسانی که من می‌خواهم تا انسان را در کنار خود حس کنم

!بگذار کسی نداند که چه گونه من به جایِ نوازش شدن، بوسیده شدن، گزیده شده ام بگذار هیچ کس نداند، هیچ کس! و از میانِ همه‌یِ خدایان، خدائی جز فراموشی بر این همه رنج آگاه نگردد.

ای خدا! گر شک نبودی در میان کی چنین تاریک بود این خاک‌دان؟ گر نه تن زندان تردید آمدی شب پر از فانوس خورشید آمدی.

من همان مرغ ام که پرگشود و بست ره ز شب نشناخت، در ظلمت نشست نه‌ش غمِ جان است و نه‌ش پروایِ نام می‌زند وائی به ظلمت، وسلام

تا صبح زیر پنجره‌ی کوه آهنین بیدار می‌نشینم و می‌کاوم آسمان در راه های گمشده، لب های بی سرود ای شعر ناسروده! کجا گیرمت نشان؟