بریده‌های کتاب احمد شاملو: مجموعه اشعار

تا صبح زیر پنجره‌ی کوه آهنین بیدار می‌نشینم و می‌کاوم آسمان در راه های گمشده، لب های بی سرود ای شعر ناسروده! کجا گیرمت نشان؟

یک باره رفت آن همه سرمستی یک باره مرد آن همه شادابی می سوزم _ای کجایی کز بوسه بر کامِ تشنه ام‌ بزنی آبی؟

در تاریکی چشمانت را جستم در تاریکی چشم هایت را یافتم و شب ام پرستاره شد

برای زیستن دو قلب لازم است قلبی که دوست بدارد ، قلبی که دوست‌اش بدارند قلبی که هدیه کند ، قلبی که بپذیرد قلبی که بگوید ، قلبی که جواب بگوید قلبی برای من ، قلبی برای انسانی که من می‌خواهم تا انسان را در کنار خود حس کنم

!بگذار کسی نداند که چه گونه من به جایِ نوازش شدن، بوسیده شدن، گزیده شده ام بگذار هیچ کس نداند، هیچ کس! و از میانِ همه‌یِ خدایان، خدائی جز فراموشی بر این همه رنج آگاه نگردد.

ای خدا! گر شک نبودی در میان کی چنین تاریک بود این خاک‌دان؟ گر نه تن زندان تردید آمدی شب پر از فانوس خورشید آمدی.

من همان مرغ ام که پرگشود و بست ره ز شب نشناخت، در ظلمت نشست نه‌ش غمِ جان است و نه‌ش پروایِ نام می‌زند وائی به ظلمت، وسلام

چراغی در دست، چراغی در دل‌ام زنگار روح ام را صیقل می‌زنم آینه‌ئی برابر آینه ات می‌گذارم تا با تو ابدیتی بسازم.

در کنار ما بیگانه‌ئی نیست در کنار ما آشنائی نیست خانه خاموش است و بر شربِ سیاهِ شب شرابه‌هایِ سیمینِ باران.

لعنت به شما که جز عشقِ جنون‌آسا همه چیز این جهان شما جنون‌آساست!

شکوهی در جان‌ام تنوره می کشد گویی از پاک ترین هوای کوهستانی لبالب قدحی در کشیده‌ام. در فرصت میان ستاره ها شلنگ انداز رقصی می‌کنم دیوانه به تماشای من بیا!

نه! هرگز شب را باور نکردم چرا که در فراسو های دهلیزش به امید دریچه‌ئی دل بسته بودم.

هرگز از مرگ نهراسیده‌ام اگرچه دستاتش از ابتذال شکننده‌تر بود هراس من_ باری _ همه از مردن در سرزمینی‌ست که مزد گورکن از بهای آزادی آدمی افزون باشد.

عشق آمد و درد از جانم گریخت خود در آن دم که به خواب می‌رفتم آغاز از پایان آغاز شد.

هزاران آفتاب خندان در خرام توست هزار ستاره گریان در تمنای من. عشق را ای کاش زبان سخن بود