بریده‌های کتاب زیرِ درِ زمزمه گر

من نمی‌تونم اسمش رو زندان بزارم وقتی که جای دیگه‌ای وجود نداره که ترجیح بدم باشم.

گفتن بلند بعضی حرفا بهتر از خفه کردنشونه.

«همیشه گفتم که یه آتیش و یه همراه خوب تنها چیزیه که آدم نیاز داره.»

" من از مُرده‌ها بیشتر از زنده‌ها خوشم می‌آد. مُرده‌ها معمولا به دلخوری های کوچیک زندگی اهمیت نمی‌دن."

بهم گفتن توی یه لحظه تموم شده؛ اما برای مدتی طولانی با من همراه بود، چون در یه لحظه تموم شده بود؛

"وقتی رفتم، لطفا فراموشم نکن. من آدمای زیادی ندارم که به یادم بیفتن، حداقل به خوبی ازم یاد نمی‌کنن. می‌خوام تو یکی از کسایی باشی که ازم یاد می‌کنه."

"می‌خوام یه جوری بغلت کنم که جونت در بیاد." "فقط تو می‌تونی یه جوری عنوانش کنی که مثل تهدید به نظر بیاد."

والاس دوست نداشت ناراحت باشد. پس آن حس را پایین کشید و آن را داخل یک جعبه گذاشت و در جعبه را قفل کرد.

از همون لحظه‌ای که به دنیا می‌آی، در حال مُردنی.

"خندیدن کمک می‌کنه، حتی زمانی که حس خندیدن نداری. وقتی می‌خندی نمی‌تونی غمگین باشی. بیشتر مواقع."

سر و صدا به این معنی بود که تنها نیست، مهم نبود کجا باشد.

احساس می‌کرد به نمایش گذاشته شده و چیزهایی را نشان می‌دهد که هیچ‌وقت فکر نمی‌کرد آمادگی نشان دادنشان را داشته باشد.

اگه همیشه در مورد چیزای کوچیک نگران باشیم، احتمال از دست دادن چیزای بزرگ زیاد میشه.

《اصلا چرا باید تلاش کنیم؟》 《چون زندگیته. چیزیه که تو ازش می‌سازی. نه،همیشه منصفانه نیست. نه،همیشه خوب نیست. می‌سوزونه و می‌دره... و گاهی یه جوری نابودت می‌کنه که قابل تشخیص نیست. بعضی از مردم باهاش می‌جنگن. بقیه...نمی‌تونن، هرچند فکر نکنم بشه به این خاطر سرزنششون کرد. تسلیم شدن آسونه. دوباره بلند شدن آسون نیست؛ ولی باید باور کنیم اگه بلند شدیم، می‌تونیم یه قدم دیگه برداریم. می‌تونیم...》

ما درباره بیشتر چیزا نمی‌دونیم و هیچ‌وقت نمی‌فهمیم.

"هیچی جلومون رو نمی‌گیره. تو بهم گفتی که همیشه باید برای رسیدن به رویاهامون تلاش کنیم." "وقتی این حرف رو زدم قتل توی ذهنم نبود."

"چرا؟ چرا اینقدر اهمیت می‌دی؟" "چون نمی‌دونم چطور جور دیگه‌ای باشم."

"چند سال در برابر ابدیت چه ارزشی داره؟"