بریده‌های کتاب دیوان حافظ

غزل آرمگه یار آن کس است اهل بشارت که اشارت داند نکته ها هست بسی محرم اسرار کجاست

غزل سخن اهل دل در اندرون من خسته دل ندانم کیست که من خموشم و او در فغان و در غوغاست ... چه راه بود که در پرده می زد آن مطرب که رفت عمر و هنوزم دماغ پر ز هواست ندای عشق تو دوشم در اندرون دادند فضای سینه ی حافظ هنوز پر ز صداست

غزل سخن اهل دل ندای عشق تو دوشم در اندرون دادند فضای سینه ی حافظ هنوز پر ز صداست

خیال روی تو در هر طریق همره ماست/ نسیم موی تو پیوند جان آگه ماست به رغم مدعیّانی که منع عشق کنند/ جمال چهره ی تو حجّت موجّه ماست

بیدار شو ای دیده که ایمن نتوان بود زین سیل دمادم که درین منزل خواب است

ما را زخیال تو چه پروای شراب است/ خم گو سر خود گیر که خمخانه خراب است گر خمر بهشت است بریزید که بی دوست/ هر شربت عذبم که دهی عین عذاب است

تو خود حیات دگر بودی ای نسیم وصال/ خطا نگر که دل امید در وفای تو بست/ ز دست جور تو گفتم ز شهر خواهم رفت/ به خنده گفت که حافظ برو که پای تو بست

دل بردی از من به یغما ای ترک غارتگر من دیدی چه آوردی ای دوست از دست دل بر سر من عشق تو در دل نهان شد دل زار و تن ناتوان شد رفتی چو تیر و کمان شد از بار غم پیکر من می‌سوزم از اشتیاقت در آتشم از فراقت کانون من سینهٔ من سودای من آذر من من مست صهبای باقی زآن ساتکین رواقی فکر تو در بزم ساقی ذکر تو رامشگر من چون مهره در ششدر عشق یک چند بودم گرفتار عشق تو چون مهره چندیست افتاده در ششدر من دل در تف عشق افروخت گردون لباس سیه دوخت از آتش و آه من سوخت در آسمان اختر من گبر و مسلمان خجل شد دل فتنه آب و گل شد صد رخنه در ملک دل شد زَ اندیشهٔ کافر من شکرانه کز عشق مستم میخواره و می پرستم آموخت درس الستم استاد دانشور من سلطان سیر و سلوکم مالک رقاب ملوکم در سورم و نیست سوگم بین نغمهٔ مزمر من در عشق سلطان بختم در باغ دولت درختم خاکستر فقر تختم خاک فنا افسر من با خار آن یار تازی چون گل کنم عشقبازی ریحان عشق مجازی نیش من و نشتر من دل را خریدار کیشم سرگرم بازار خویشم اشک سپید و رخ زرد سیم من است و زر من اول دلم را صفا داد آیینه‌ام را جلا داد آخر به باد فنا داد عشق تو خاکستر من تا چند در های و هویی ای کوس منصوری دل ترسم که ریزند بر خاک خون تو در محضر من بار غم عشق او را گردون ندارد تحمل کی می‌تواند کشیدن این پیکر لاغر من دل دم ز سر صفا زد کوس تو بر بام ما زد سلطان دولت لوا زد از فقر در کشور من

خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است/ چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است/ جانا به حاجتی که تو را هست با خدای/ کاخر دمی بپرس که ما را چه حاجت است

رواق منظر چشم من آشیانه ی تُست کرم نما و فرود آ که خانه خانه ی تُست

گدای کوی تو از هشت خُلد مستغنی ست/ اسیر عشق تو از هر دو عالم آزاد است/ اگر چه مستی عشقم خراب کرد ولی/ اساس هستی من زان خراب آباد ست

غلام همّت آنم که زیر چرخ کبود زهرچه رنگ تعلّق پذیرد آزادست

در کوی ما شکسته دلی می خرند و بس بازار خودفروشی از آن سوی دیگر است

بر دوخته ام دیده چو باز از همه عالم/ تا دیده ی من بر رخ زیبای تو باز است/ در کعبه کوی تو هر آنکس که در آید/ از قبله ابروی تو در عین نماز است

حافظا ترک جهان گفتن طریق خوشدلی ست تا نپنداری که احوال جهانداران خوش است

نه من ز بی عملی در جهان ملولم و بس/ ملالت علما هم ز علم بی عمل است/ به چشم عقل درین رهگذار پر آشوب/ جهان و کار جهان بی ثبات و بی عمل است

میخواره و سرگشته و رندیم و نظر باز/ وان کس که چو ما نیست درین شهر کدام است/ با محتسبم عیب مگوییدکه او نیز/ پیوسته چو ما در طلب عیش مدام است

ورای طاعت دیوانگان ز ما مطلب/ که شیخ مذهب ما عاقلی گنه دانست/ هرآنکه راز دو عالم ز خط ساغر خواند/ رموز جام جم از نقش خاک ره دانست

قدر مجموعه گل مرغ سحر داند و بس/ که نه هر کو ورقی خواند معانی دانست/ ای که از دفتر عقل آیت عشق آموزی/ ترسم این نکته به تحقیق ندانی دانست

حافظ از اب حیات ازلی می خواهی/ منبعش خاک در خلوت درویشان است/ من غلام نظر عاصف عهدم کو را/ صورت خواجگی و سیرت درویشان است