بریده‌های کتاب کلکسیون شن

در بی‌رحمی این صورتک‌های مات و بی‌روح، چهره‌ی حقیقی خود را می‌توان بازشناخت.

«ما تنها به این دلیل توانستیم زمین را توصیف کنیم که پیش‌تر آسمان را رسم کرده بودیم.»

فرانسوآ وال در مقاله‌ای می‌گوید که چگونه پیدایش این دنیای بزرگ تنها وقتی آغاز شد که مختصات جغرافیایی به کاررفته برای ایجاد آسمان با زمین تلاقی کرد. نقطه‌ی تقاطع پارامترهای آسمانی (محورهای قطبی و خط استوا، نصف‌النهارها و مدارها) در کره‌ی زمین بود، یعنی در مرکز عالم‌.

کسی را می‌شناسم که کلکسیون شن دارد. دور دنیا را می‌گردد و وقتی به ساحل دریا، کرانه رود یا دریاچه، به صحرا یا خلنگزار می‌رسد، یک مشت شن برمی‌دارد و با خود می‌برد. به خانه که برگشت، آن‌ها را در قفسه‌های بزرگی در کنار صدها بطری شیشه‌ای می‌چیند که در آن‌ها طیفی از رنگ‌های ملایم از شن ریز و تیره بالاتون تا شن سفید درخشان خلیج سیام و شن سرخ رود گامبیا -که در سنگال ته‌نشین می‌شود- نمایان می‌شود

دقیقاً همین نقشه‌های خالی و متروک هستند که میل به زندگی کردن در داخل خود را در انسان زنده می‌کنند، میل به کوچک شدن تا آنجا که بتوان راه خود را در انبوه نقشه‌ها یافت و پیمود و در آن‌ها گم شد.