کسی را می‌شناسم که کلکسیون شن دارد. دور دنیا را می‌گردد و وقتی به ساحل دریا، کرانه رود یا دریاچه، به صحرا یا خلنگزار می‌رسد، یک مشت شن برمی‌دارد و با خود می‌برد. به خانه که برگشت، آن‌ها را در قفسه‌های بزرگی در کنار صدها بطری شیشه‌ای می‌چیند که در آن‌ها طیفی از رنگ‌های ملایم از شن ریز و تیره بالاتون تا شن سفید درخشان خلیج سیام و شن سرخ رود گامبیا -که در سنگال ته‌نشین می‌شود- نمایان می‌شود