بریده‌های کتاب پلی به سوی جاودانگی

هرچه بیشتر بدانیم و آگاهی به دست آوریم، کمتر قادر به زندگی کردن با دیگری هستیم. هر چه بیشتر می آموزیم، بیشتر باید در انتظار یک زندگی تنها و خالی باشیم.

برای خلوت و تنهایی و استقلال کامل، ارزش و احترام قائلم. پیوندی دلنشین و آرام بخش در برابر تنهایی و روابطی بسیار سرد، منطبق بر عقل و بدون هیچ عشق و علاقه ای.

هنگامی که فقط برای همین لحظه زندگی میکنی، پرش با چتر معنی واقعی لذت است. اما به محض اینکه برای لحظه بعدی هم اهمیت قائل شوی، لحظات شادمانی بی رنگ می شوند.

ما به شناخت افرادی نیاز داریم که با انتخابهایشان، ما را به سوی انسان بودن سوق داده اند. ما نیز می توانیم چنین انتخاب هایی داشته باشیم.

هنگامی که همه چیز در ظاهر انسان خلاصه می شود، با خیره نگاه کردن در آیینه گم می شوی و هرگز خود را باز نمی یابی.

این باختن بازی نیست که اهمیت دارد. آنچه که مهم است چطور باختن ما و چه گونه تغییر یافتن ما از این باخت است. و آن چه که از آن می آموزیم، چیزی که قبلا هرگز نداشته ایم، آن چه که میتوانیم در بازی آینده به کارش ببریم. باختن با روش زیرکانه، چیزی جز بردن نیست.

نقطه مقابل تنهایی، با هم بودن نیست، صمیمیت و یک دلی است.