بریده‌های کتاب 100 نفر: بازگشت به زمین

به بهای گزافی فهمیدیم اگه به غریبه‌ها اعتماد کنیم، چی میشه.

مایکل اسکات می‌گوید:《قوی‌ترین‌ها زنده می‌مانند ولی شجاع‌ترین‌ها پیروز می‌شوند.》

گلس احساس دیگری داشت... توخالی و تهی، انگار که ذره‌ذره‌ی عواطف و احساساتش را بیرون کشیده بودند.

زمین اصلا به آنچه خیال می‌کرد شباهت نداشت. سرد بود و عجیب و به جای آنکه گلس را با زیبایی‌های خود شگفت‌زده کند، انگار تنها آکنده بود از مرگ.

تعداد دروغ‌هایی که این مرد در این سخنرانی کوتاه بلغور کرده بود، منزجرکننده بود. بدتر، این بود که ظاهرا خیلی‌ها این حرف‌ها را باور کرده بودند.

همیشه می‌فهمید کلارک به چه فکر می‌کند؛ مهارتی بود که آغاز رابطه‌شان را جادویی و پایانش را اندوه‌بار می‌ساخت.

تا‌به‌حال هیچ‌کس چنین کار خطرناکی برای او انجام نداده و کسی فکر نکرده بود که ارزش چنین خطر کردنی را دارد.

این ظاهر واقعی زمین بود؛ آرام، زیبا و پر از شگفتی.

خانه انگار تنها بود، انگار مدتی طولانی منتظر بازگشت خانواده‌اش بود.

انگار تا مدت‌ها بعد از رفتنشون هم، خونه خاطرات‌شون رو نگه داشته بود.

نمی‌شد خاطرات اندوهناک را با خاطرات شاد جایگزین کرد. اندوه همین بود. هیچ‌وقت نمی‌شد آن را پاک کرد. همیشه و همه‌وقت همراه آدم بود.

وابستگی به دیگران دیوانه‌اش می‌کرد ولی همین تمایل ولی همین تمایل بود که او را در این هچل انداخته بود.

بخش کوچکی از قلبش زندگی‌ای به این سادگی می‌خواست. می‌خواست رودز او را فراموش کند، گذشته را کنار بگذارد، زندگی‌اش مثل زندگی آن بچه‌ها آسان باشد.

توی عمرم آدم‌های زیادی من رو دوست نداشتن و انگار هر دفعه که کسی بهم توجه نشون میده، صدمه می‌بینه.

بهتر از هرکسی می‌دونم که دوست نداری احساساتت رو نشون بدی، ولز. ولی گاهی اوقات مجبوری. باید همه‌ی این احساسات رو برداری و ازشون استفاده کنی. انسان باش. اینطوری از این هم رهبر بهتری میشی.

ترجیح می‌داد همراه لوک تا ابد ساکن و آرام در جنگل دراز بکشد تا اینکه باقی عمرش باری سنگین‌تر از سورتمه را به دوش بکشد؛ بار قلبی شکسته.

ذهنش تا اینجا هم پر از خاطراتی بود که هیچ‌وقت نمی‌توانست از خود دور کند.

بقای حقیقی چیزی بیشتر از هوش می‌خواد. نیاز به اراده داره.

بدترین بخش از دست دادن اطرافیان همین بود... پیدا کردن مکانی برای نگهداری تمام افکار و احساساتی که در موقعیتی دیگر، با آن‌ها در میان می‌گذاشتی.

پایان‌ها و آغاز‌ها جدانشدنی‌ان، مثل لحظه‌ی پیش از سپیده‌دم و لحظه‌ی بعدش.