بریده‌های کتاب سفر زندگی: در جستجوی پنج بزرگ زندگی

اگر ما همیشه نگران اتفاق بعدی باشیم، فرصت برقراری ارتباط متقابل با آنچه در اطرافمان رخ می‌دهد را از دست می‌دهیم. ما هیچ وقت نمی‌توانیم به آینده برسیم، چرا که وقتی برسیم، آن دیگر آینده نیست و تبدیل به حال شده است. بنابراین یا باید از زندگی در حال لذت ببریم یا همیشه آن را فدای لذت بردن در آینده کنیم.

رویاها در حقیقت واقعیت‌هایی در انتظار رخ دادن هستند. هرچند برای همیشه منتظر نمی‌مانند و در جایی شما باید به تغییر حالت آنها کمک کنید. در غیر این صورت، کم کم رنگ می‌بازند و از بین می‌روند.

وقتی بمیرم آنها را نیز خواهم دید آنها بلندتر از بقیه برایم شادی خواهند کرد، چون آنها بیش از هر چیز، امید داشتند که من پشت لباس‌های روی صحنه و خطوطی که می‌خوانند را ببینم.

ما این چالش‌ها را انتخاب می‌کنیم تا تجربه‌ها در این زمینه بازی معنای بیشتری برایمان داشته باشند. تصور کن می‌خواهی توپی را وارد دروازه‌ای بدون دروازه بان کنی. چند بار اول شاید هیجان انگیز باشد ولی خیلی زود کاری خسته کننده می‌شود. هیجان زمانی از راه می‌رسد که ما یاد بگیریم مدافع را از سر راهمان کنار بزنیم و توپ را از دروازه‌بان عبور دهیم. به این ترتیب چالش‌هایی را انتخاب می‌کنیم که وقتی آنها را پشت سر می‌گذاریم واقعاً چیزی یاد گرفته و حقیقتاً به چیزی دست یافته‌ایم.

تلنگرها، کوچک و بدون درد آغاز می‌شوند، اما وقتی به آنها بی‌اعتمادی کنیم، کائنات شدت تلنگرها را افزایش می‌دهد. چیزی که روزی یک ضربه آرام روی شانه بود، به رعد و برقی و بالاخره به رگباری از تلنگرها تبدیل می‌شود تا یا به خاطر آوریم و یا در نهایت بمیریم.

من سعی میکنم ذهنم را با چیزهایی پر کنم که برایم اهمیت دارند. وقتی ذهنمان را با چیزهای بی مصرف پر نکنیم جای زیادی در مغزمان برای چیزهای مهم باقی می ماند.

وقتی که شیر، گوزن و کرکس را تا لبه ی پرتگاه دنبال می کند، پرتگاه همان است. اما جایی که گوزن در لبه ی آن مرگ را می بیند، کرکس آزادی خود را می بیند.