بریده‌های کتاب در ستایش تاریکی: داستان های تخیلی

آغاز ادبیات اسطوره است، و همین‌طور هم پایان آن.

تقدیر گرایشی به تکرار‌ها، نسخهٔ بدل‌ها و قرینه‌ها دارد.

فراموش کردن، بخشیدن است.

تا وقتی پشیمانی باقی است، گناه هم باقی می‌ماند.

بخشایش کار کس دیگری است و فقط خود من می‌توانم خودم را نجات دهم.

یک کتاب به خودی خود یک لحظهْ زیبایی شناختی نیست، بلکه شیٔی مادی در میان اشیا متعدد است. لحظهٔ زیبایی‌شناختی فقط وقتی که کتاب نوشته یا خوانده می‌شود، اتفاق می‌افتد.

حقیقت این است که هیچ‌کس نمی‌تواند ما را بیازارد، مگر کسانی که دوست‌شان داریم.

وقتی جسم می‌میرد ، روح می‌تواند پرواز کند و بگریزد.

انسان‌ها خداحافظی را ابداع کردند، زیرا به نوعی، خودشان را فناناپذیر می‌دانستند، حتی وقتی خودشان را وجودی آرزوی و زودگذر می‌دیدند.

خداحافظی کردن، نفی جدایی است.