بریده‌های کتاب دن آرام (جلدهای اول و دوم)

علف گور را محو می‌کند و زمان درد را.

اگر از من بپرسی می‌گویم چیزی از ته و توی آدمیزاد وحشتناک تر نیست. هیچوقت نمی‌شود آن بطون‌اش را کشف کرد..

_واسه چی آخر، ایلیا؟ ... حالا می‌بینی همه چیز چقدر سهل است؟..

باد ردپای کسانی را که رفته‌اند لیسیده است و زمان نیز درد خونین و یاد کسانی را که بار دیگر محبوب خود را ندیده‌اند و هرگز نخواهند دید خواهد لیسید، زیرا زندگی آدمی کوتاه است و آن یک وجب سبزه‌ای که مقدر است بر آن بنشینیم کوچک.

زندگی چیز عجیب غربی است آلکسه‌ی... مردم مثل کور ها تاتی تاتی کنان راه می‌روند، می‌رسند به هم و از هم جدا می‌شوند و گاهی این یکی‌شان آن یکی را له و لورده می‌کند... بس که زندگی دوش به دوش مرگ راه می‌رود گاهی آدم ناچار می‌شود از خودش بپرسد واقعا این همه تلاش و تقلا به چه دردی می‌خورد پس‌؟