بریده‌های کتاب خودسازی انقلابی

آن‌چه که واقعاً انسان را از همه‌ی حیوانات جدا می‌کند، آن دغدغه‌ی در برابرِ غیب است. یعنی آن نارسائیِ طبیعت نسبت به وجود و نیازِ او، و گریزِ وی از آن‌چه هست به‌سویِ آن‌چه که باید باشد.

اگر واقعاً کسی می‌خواهد خدمتی انجام‌دهد باید آدم‌هایِ راحت را ناراحت، و آدم‌هایِ‌ آرام را ناآرام کند و در میانِ آدم‌هایِ منجمد، تضاد و درگیری ایجاد کند...

آدم آگاه هرگز به واسطه تشدیدی که یک عصر به یک مسأله می‌گذارد و تکیه ای که به آن می‌کند، نباید خودش را قربانی آن-که تکیه یک جایی و یک بعدی است-بکند.

قرآن بی جهت هم، بی معنی است ، بی معنی می‌شود، سنت هم بی معنی می‌شود. توحید هم بی معنی می‌شود.

اگر واقعا کسی می‌خواهد خدمتی انجام دهد باید آدم های راحت را ناراحت، آدم های آرام را ناآرام و در میان آدمهای منجمد تضاد و درگیری ایجاد کند‌. والله در میان بعضی از این مردم ایجاد شک کردن خدمتی است هزار برابر بزرگتر از ایجاد یقین. زیرا آن یقینی که اینجوری به افراد تلقین و تنقیه شود، ماده مخدر است و چنین یقینی ارزش ندارد.

آدمهایی که همیشه با کتاب و فکر و...تماس دارند در معرض این خطرند که کم‌کم از واقعیت نسلشان و زمانشان و جامعه‌شان دور بشوند، بریده شوند، ذهنی بشوند و فقط با کلمات و خیالات کتاب‌هایشان آمیزش داشته باشند،و بعد اندک اندک زبانشان، احساسشان، دردهاشان، بینششان، از آنچه در پیرامون و محیطشان می گذرد، فاصله بگیرد.

رفتن به سوی ارزش هایی که در طبیعت وجود ندارد،انسان را از حد محدود طبیعت فراتر میبرد و تکامل معنوی و نوعی و ذاتی او را تضمین می‌کند.

اگر همه تلاشم را منحصر بکنم که با این سه تا چشم اسلام و علی را ببینم و در آن واحد به هر سه بعد تکیه کنم و نگاه بدوزم و علی را بشناسم ، نه تنها وابستگی ام را به اسلام حفظ میکنم،بلکه هرگز در برابر قدرت و پیشرفت و تمدن غرب و همچنین قدرت و آفرینندگی و پیشرفت مارکسیسم شرق،نه دچار عقده ایدئولوژیک میشوم و نه عقده ملی ، نه عقده نژادی، نه عقده اعتقادی

سه جریان اساسی است که توجیه کننده همه تاریخ و همه انگیزش‌ها و بعثت های تاریخی اند: ۱- عرفان و عشق ۲- آزادی ۳- عدالت خواهی

انسانی که در عشق می‌گدازد و با خدا بیعت کرده است و در توحید حصار گرفته و جان جامه تقوا به تن دارد ه عرفان می‌بیند و به حکمت می‌فهمد و به دعا می‌خواهد و از عبادت به جوهر ربوبیت می‌رسد و در عشق می‌گدازد و در امر و نهی و هجرت و جهاد خود، انسان و جهان را دگرگونه می‌سازد.

تنها چیزی که به انسان ارزش وجودی داده، به زندگی واقعا لطف و معنی داده و از همه عالم یک تفسیر روحانی با معنی و با محتوی و هدف دار کرده،احساس عرفانی بودن در انسان است.

در مقام کشف فکر اسلامی بر اساس همان اسلامی که وحی شده است، بر اساس همان اسلامی که در آن علی ساخته شده است ،باید عناصرش را ،عناصر این مذهب را، این علی را ،این محمد را ،از درون این فرهنگ عظیم مسلمانی بیرون بکشیم و دو مرتبه تجدید بنا کنیم.

مسأله حر، مسأله منهای بینهایت تا به اضافهٔ بینهایت تغییر است و همه این تغییر ناگهان، با تغییر جهت، تحقق پیدا کرده است

دشمن عبارت از نیرویی است که هدفش برانداختن ریشه و بنیاد و آرمان ما است و به هیچ وجه با ما وجه اشتراکی ندارد در هیچ چیز.

عشق ارزش های متعددی در و بالاتر از سود به من می بخشد، و در هیچ توجیه ارزش‌های فیزیکی و مادی و بیوشیمی هم نمی‌گنجد و اگر عشق از انسان گرفته شود وی بصورت یک موجود منفرد و منجمدی در می‌آید که فقط به درد دستگاه های تولیدی میخورد .

امة وسطا، یعنی گروهی که در وسط معرکه زمان مطرح است .آخر وسط و بین یعنی چی ؟ وسط یعنی اینکه امت در متن زمان و متن جامعه و صحنه درگیری‌های فکری و اجتماعی و عرصه نیروها و جناح‌ها، مطرح است، حضور دارد.

اگر به تکاملِ نوعیِ انسان اعتقاد داریم، کم‌ترین خدشه به آزادیِ فکریِ آدمی و کم‌ترین بی‌تابی در برابر تحمّلِ تنوع اندیشه‌ها و ابتکارها، یک فاجعه است...!

باری وابستگی عرفانی بزرگترین پیوند و بزرگترین عاملی است که به یک جوان تعالی وجودی و درونی و یک زیبایی روحی می‌دهد و این جوان نه در برابر ایدئولوژی هایی آسیب‌پذیر میماند که می‌خواهند اندیشه اسلامی او را با تیغ علم و فکر و منطق از ریشه بکنند و نه در برابر وسوسه های تباه کننده ای آسیب میپذیرد که سرمایه داری و مصرف پرستی و جنسیت و پوچ گرایی استعمار فرهنگی دارند و می‌خواهند او را بغلتانند و ببلعند.

بعد از رشد سرمایه داری آدم ها بصورت یا خریدار یا مشتری یا دلال درآمدند و زندگی به عنوان مصرف، شکل گرفت و هدف، پیشرفت شد. و پیشرفت نیز بزرگترین فریبی بود که سرمایه‌داری بر ذهن انسان امروز-حتی روشنفکران- تحمیل کرد و در زیر این پیشرفت، همه ارزشها قربانی شد.

آنچه که واقعا انسان را از همهٔ حیوانات جدا می‌کند آن دغدغه در برابر غیب است.