بریده‌های کتاب شاه زخم ها: دوگانه نیکولای

به خود نهیب زد که چرا چنین بی‌انصاف بوده‌ است. صرفا چون حودش تیره‌روز بود دلیل نمی‌شد همه این‌گونه باشند.

+مردی بدون شرف، باید شرمسار باشه. -اگر مردها وقتی باید شرمسار بشن شرمسار می‌شدن، برای هیچ‌چیز دیگه‌ای وقت نداشتن.

با شکم خالی بیشتر از همیشه به قتل تمایل دارم.

زمانی بود که فقط میان واژگان مکانی برای تسلی می یافت. هیچ کتابی هرگز از دست او کلافه نمی شد یا به او نمی گفت آرام بنشیند.

نمی‌خواست آن دختری باشد که قبلا بود، همان دختری که ماتیاس عاشقش بود. اگر جنیا می‌توانست از بیرون او را به شخصی تازه تبدیل کند، شاید قلب نینا هم اطاعت می‌کرد و با ضرب آهنگی تازه می‌تپید.

+واقعا داری زیر لب آواز می‌خونی؟ چطور می‌تونی یکسره خوش‌بین باشی؟ برای سلامتی خوب نیست. -فکر کنم برای اینه وقتی بچه بودم چیزی نمونده بود بمیرم. وقتی ایزدان بهت فرصت می‌دن یه نگاه دیگه به دنیا بندازی، بهتره ازش لذت ببری.

این تنهایی و بی کس می‌توانست آدم را ابله و تشنه‌ی گفتن حرفی جز دروغ کند.

ترس‌ها مثل علف هرز هستن. اگه بهشون رسیدگی نکنی، سرکش رشد می کنن.

گرگ‌هایی که به چشم نمی آن بیشتر از همه گوسفند می‌خورن.

دست کم مرگ تمیزی بود. شاید در پایان همه همین آرزو را داشتند.

عطف هر کتاب درگاهی گشوده بود که نجوا می کرد: بیا داخل، بیا داخل. این جا سرزمینیه که هرگز ندیدی اینجا مکانیه که وقتی ترسیدی، میتونی در اون پنهان بشی و وقتی حوصله ت سر رفته در اون بازی کنی و وقتی دنیا نامهربانه، در اون استراحت کنی.