بریده‌های کتاب الهی نامه

الهی! آن که از مرگ می ترسد ، از خودش می‌ترسد....

الهی، قیس عامری را لیلی، مجنون کرد، و حسن آملی را لیلی‌آفرین؛ این آفریننده دید و آن آفریننده‌ را در آفریده؛ بر دیوانگان آفرین!

الهی ، اگر یکبار دلم را بشکنی ، از من چه بشکن بشکنی!

الهی هرکه را می‌بینم با خود است، مرا با خودت دار!

الهی، تن به سوی کعبه داشتن چه سودی دهد، آن را که دل به سوی خداوند کعبه ندارد؟

الهی، اگر گلم و یا خارم، از آن بوستان یارم.

الهی، تا به حال می‌گفتم گذشته‌ها گذشت. اکنون می‌بینم که گذشته‌هایم نگذشت، بلکه همه در من جمع است. آه ... آه، از یوم جمع!

الهی، آن‌که را عشق نیست ارزش چیست؟

الهی، از روی آفتاب و ماه و ستارگان شرمنده‌ام، از انس و جان شرمنده‌ام، حتی از روی شیطان شرمنده‌ام، که همه در کار خود استوارند و این سست‌عهد، ناپایدار.

الهی! کلمات و کلامت که اینقدر شیرین و دل‌نشینند، خودت چونی؟

الهی، آن‌که سحر ندارد، از خود خبر ندارد.

الهی، عقل و عشق، سنگ و شیشه اند؛ عاشقان از عاقلان نالند، نه از جاهلان.

الهی، عقل گوید:(الحذر الحذر!)، عشق گوید:(العجل العجل!)؛ آن گوید دور باش و این گوید زود باش!

الهی اگرچه درویشم، ولی داراتر از من کیست؛ که تو دارایی منی.

الهی! اثر و صنع توام؛ چگونه به خود نبالم؟!