بریده‌های کتاب شکار شاهزاده دراکولا

این که کسی هیولاست یا نه، مسئله ای نسبی است و هر شخص، ممکن است از دید کسی دیگر هیولا باشد. هیچ کس هم علاقه ندارد که بفهمد قهرمان محبوبش، در واقع شخصیت شرور داستان است.

جانوران و درنّده خویان و اهریمنان واقعی همین انسان ها هستند. چنان بی رحم اند که هیچ کس در هیچ داستان خیالی ، نمی تواند موجودی سریر از آنان خلق کند.

جامعه،این هیولای خون‌خوار و وحشی .

اهمیتی نداشت که چه قدر چیزهای وحشتناک و مخوف در جهان زیادند، چرا که هنوز می شد زیبایی را در گوشه و کنار یافت و از آن غرق لذت شد.

"خیلی بد بود که وقتی آدم چنان به جادو احتیاج داشت، جادو رنگ واقعیت به خود نمی‌گرفت و به کمکش نمی امد. "

باید بوی کاغذ کهنه را توی شیشه می کردند و به کسانی می فروختند که شیفته ی این رایحه بودند.

هر راهروی پر از کتاب را مثل جامی شراب سر می‌کشیدم و حملات زشت و تند ذهن خود را پس می‌زدم.

قواعد چیزی نیستند جز محدودیت‌هایی که افراد متنفذ و قدرتمند اعمال می‌کنند.

کسانی که چنان پشت سر دیگران حرف می زدند که گویی هر حرف مفت، سکه ای است و می شود آن را هر جا خرج هر چیز کرد.

"افسوس خوردن و ناراحت بودن و متأثر شدن از چیزی، نشان دهنده ی ضعف نیست. گاهی اوقات قدرت یعنی این که آدم بداند چه زمانی باید کمی هم به خودش برسد. "

پیشرفت علم و اکتشافات علمی، مستلزم این بود که آدمی احساسات خود را کناری بگذارد و بی عاطفه شود، ولی همه ی ما به رغم این اوصاف انسان بودیم. شاید به هنگام نیاز مغزی محکم از جنس پولاد آب دیده در سر داشتیم، اما قلبی رئوف و پر شفقت نیز در سینه مان میتپید. علی رغم این ها به حال انسان ها دل می سوزاندیم و در فراق شان سوگوار و اندوهگین می شدیم.

اگر همه می خواستند ظاهر همدیگر را به خود بگیرند و یک جور بیندیشند و به یک چیز و یک نحو عشق بورزند، آن وقت پیشرفت هرگز حاصل نمی شد.

در گذشته آموخته بودم اعتماد به افراد ظاهر الصلالح تنها به دلشکستگی و سرخوردگی منجر خواهد شد. برای جانوران درنده خو کاری ندارد که لبخندی دوستانه بر لب بنشانند و در همان حال، روح فاسد و اهریمنی خود را در تاریک ترین دالان های قلب شان پنهان کنند.

آدم هر چه قدر هم که کتاب داشته باشد،باز هم کم است.مخصوصا در عصرهای پاییزی یا زمستانی.اگر خواستی گشاده دستی کنی، توصیه ام این است که به این ها چای را هم بیفزایی.

با خود وعده کردم که از آن دم به بعد،بیشتر برایش نامه بنویسم و پایش را در عالم زندگان بند کنم.

علم از توضیح قدرت عشق یا امید ناتوان بود.هیچ فرمول و استنتاجی نمی توانست آن را توضیح دهد.حال تامس هر چه قدر هم که میخواست از تقابل علم و تمایلات انسانی حرف می زد.

جامعه به صورت کلی درگیر حماقت است.

وقتی پای عزیزترین افراد آدمی در میان باشد،شخص از هر حد و مرزی عبور می کند و هر چیزی را زیر پا می گذارد. اخلاقیات در مواجه با اندوه از هم می پاشند.

اگر کسی می خواست در هر گام از زندگی بدون این که چیزی از وی بخواهم،راه کار و پیشنهادی پیش پایم بگذارد،آن وقت هرگز نمی فهمیدم چه کاری به نفع من است. آدم از اشتباه های خود بسیار چیزها می آموزد.با اشتباه که دنیا به آخر نمی رسد.

دعا دعا میکردم آسمان دهان باز کند و آرامشی ملکوتی پایین بیفتد و تمام روح مرا در خود بگیرد،درست مثل بارانی که می‌بارد و هر چیز را می‌شوید و پاک می‌کند.