بریده‌های کتاب ملاقات با دلفین‌ها

آدمی پهلو به پهلوی مرگ که می دهد،همه چیزش، از لبخندش تا تنفس و واژه هایش واقعی میشود.

وقتی به مرگ میخندی، یعنی از بلند ترین دیوار زندگی ات به آن سو پریده ای و زمانی که مرگ را پشت سر گذاشتی، دیگر نبودن و نابودی رنگ می بازد و همه زندگی ات میشود بودن و ابدیت...

بودن یا نبودن. واقعا مسئله این نیست؛ بلکه چگونه بودن و چگونه رفتن مهم است....

روح که بزرگ شد، جسم را هم رقیق و سبک می کند و آن را همراه خودش بالا می برد و شادی، حاصل سبکی روح است. این قهقهه ها و خنده های از ته دل، ارمغان این سبکی است.

بوی مرگ می آید. گویی تمام جهان در سکوتی محض و مرموز فرورفته است و فقط طوفان است که حرف می زند...

کشتی که در کار نباشد. ناخدایی هم در کار نیست...فقط خود خدا باید دست غواص ها را بگیرد.

بزرگترین جدال در جنگ جدال با ترس است.

گاهی سکوت بلندتر از فریاد شنیده می‌شود. الان سکوت فرماندهانی که غواص هایشان میان امواج خلیج گم شده اند بلندتر از هر فریادی شنیده می‌شود... این سکوت خیلی حرف ها با خود دارد.

کافی است خودت را رها کنی در اراده خدا، آن وقت است که خودش از راهی که تو می دانی یا نمی دانی، می بردت و می گذاردت وسط آرزویت. فقط شرطش این است که باید از همه چیز قطع امید کنی و دلت را کامل بسپاری به خدا...