بریده‌های کتاب روزینیا، قایق من

رویا پردازی خوب بود،خرجی بر نمی‌داشت.

من فقط از یک چیز رنج می‌برم، از اندوه... اما انسان مبتلا به آن یا به تنهایی درمان می‌شود و یا بر اثر آن می‌میرد.

عادت باعث تضعیف احساس‌ها می‌شود.

حالا تو مرد دیگری هستی. صورتت را در آینه دیده‌ای؟ حالت آرام و آسوده‌ای داریم. اکنون مردی کاملاً عادی هستی. خودت این را حس می‌کنی؟ ز اوروکو لبخند زد: بله دکتر. اگر اندوه به معنای سلامت باشد من سالم‌ترین آدم دنیا هستم.

وقتی آدم پول نداشته باشد تهیه چیزهایی که می‌خواهد آسان نیست.

هی کوچولو! حالا می‌توانی بیرون بروی، می‌توانی زمین را بشکافی و آزادی را بازیابی.

انسان به محض تولد ذره ذره شروع به مردن می‌کند، مثل آنکه بازی شروع شود. وقتی که بازی به پایان می‌رسد کار تمام است، انسان در هم می‌شکند، ناپدید می‌شود، آرام می‌گیرد.

در زندگی انسان‌ها اوضاع و احوالی پیش می‌آید که در آن شرایط انسان فقط به این فکر می‌کند که ناپدید شود. برود، به جایی برود که هیچکس نداند او زنده است یا مرده.

قلب ما چیزهای زیبایی را که آفریده‌ایم فراموش نمی‌کند.

به یقین حیرت می‌کرد که آدم بدون اینکه چیزی بداند بتواند زندگی کند.

آنها فقط برای کشتن می‌کشند. درست نیست که گوزن زیبایی را که ۱۰ سال وقت صرف می‌کند تا به کمال زیبایی‌اش برسد تنها برای آنکه صاحب شاخ‌هایش شوند شکار کنند! و توده‌ای از گوشت را روزها و روزها در حال تجزیه بگذارند تا خوراک لاشخورها شود.

انسان‌ها وقتی بخواهند, چه چیزهای زیبایی می‌توانند بسازند.

وقتی که زندگی هنوز اینقدر زیباست و این همه چیزها می‌تواند به تو عرضه کند، چرا باید اینقدر ناامید باشی؟

«روزینیا، من هم غمگینم. چون چیز زیادی نمی‌دانم، اما ترجیح می‌دهم درباره چیزی هم که می‌دانم فکر نکنم.»

خداوند کسانی را که به پیرها بد کنند کیفر می‌دهد.

در خواب، رویاها بیشتر به واقعیت شباهت دارند...

دیوانه؟ تو؟ به علت اینکه زبان درخت‌ها را می‌فهمی، به علت اینکه با اشیا حرف می‌زنی؟ چه حرف‌های احمقانه‌ای! دیوانه‌ها آدم‌های دیگری هستند که شعور خدایی را از دست داده‌اند، کسانی که قلبشان سنگ شده است و حتی قادر نیستند زبان آدم‌ها را بفهمند. دیوانه آنها هستند.