بریده‌های کتاب روزینیا، قایق من

او کشف کرده بود که زیبایی نه در اشیا، بلکه در درون خویشتن است و هنگامی که این زیبایی محو شود اشیا هم کدر، مات و به نحوی باورنکردنی معمولی و مبتذل می‌شوند.

«می‌بینی دخترم؟ زاده شدن آنقدرها هم دشوار نیست. » «ولی درد دارد...» «اگر درد نداشت زندگی چنین ارزشی پیدا نمی‌کرد.»

احتیاج دارم که من هم متقاعد شوم که دیوانه‌ام...

«آدم‌ها خودشان را به خاطر الماس می‌کشند. آنها توجهی به ستاره‌ها ندارند! » «پدربزرگ،تو خیلی از آدم‌ها حرف می‌زنی... آدم‌ها یعنی چه؟» «آدم‌ها قابل توضیح نیستند. بدترین موجودات دنیایند. وقتشان را صرف ساختن چیزهایی می‌کنند که به کار ویران کردن می‌آیند.»

کار ما نیست که تصمیم بگیریم که چه کسانی قدیس هستند...

چه شده، کوچولوی من، سرتاپا می‌لرزی! آه ! باران خانم، من از زاده شدن می‌ترسم!

پایانی شیرین‌تر از مرگ در کنار فرد محبوب و مورد علاقه وجود ندارد.

رویا پردازی خوب بود،خرجی بر نمی‌داشت.

من فقط از یک چیز رنج می‌برم، از اندوه... اما انسان مبتلا به آن یا به تنهایی درمان می‌شود و یا بر اثر آن می‌میرد.

عادت باعث تضعیف احساس‌ها می‌شود.

حالا تو مرد دیگری هستی. صورتت را در آینه دیده‌ای؟ حالت آرام و آسوده‌ای داریم. اکنون مردی کاملاً عادی هستی. خودت این را حس می‌کنی؟ ز اوروکو لبخند زد: بله دکتر. اگر اندوه به معنای سلامت باشد من سالم‌ترین آدم دنیا هستم.

وقتی آدم پول نداشته باشد تهیه چیزهایی که می‌خواهد آسان نیست.

هی کوچولو! حالا می‌توانی بیرون بروی، می‌توانی زمین را بشکافی و آزادی را بازیابی.

انسان به محض تولد ذره ذره شروع به مردن می‌کند، مثل آنکه بازی شروع شود. وقتی که بازی به پایان می‌رسد کار تمام است، انسان در هم می‌شکند، ناپدید می‌شود، آرام می‌گیرد.

در زندگی انسان‌ها اوضاع و احوالی پیش می‌آید که در آن شرایط انسان فقط به این فکر می‌کند که ناپدید شود. برود، به جایی برود که هیچکس نداند او زنده است یا مرده.

قلب ما چیزهای زیبایی را که آفریده‌ایم فراموش نمی‌کند.

به یقین حیرت می‌کرد که آدم بدون اینکه چیزی بداند بتواند زندگی کند.