بریده‌های کتاب هوانورد

+بزرگترین کشف شما در اردوگاه چه بود؟ _من کشف کردم که انسان به شکلی باورنکردنی می‌تواند به جانور تبدیل شود.

-خیال ندارید بگویید چه بر سر من آمده؟ +شما خودتان باید به یاد بیاورید وگرنه ذهن‌تان با مال من عوض می‌شود؛شما که این را نمی‌خواهید؟

من می‌دانم زندگی چقدر هولناک است و او نمی‌داند!

شدید ترین احساسات،آنهایی‌ست که بی جواب می‌مانند!

چون تجربه های من،مرا نساخته؛بلکه متلاشی کرده است!

زندگی، واقعیتی است که در سطح روح بشری جریان دارد. جایی که ریشهٔ همهٔ بدی ها و خوبی هاست. همه چیز با لمس روح رقم می خورد. شاید تنها مردان خدا بتوانند این کار را بکنند. شاید هم هنرمندان، البته اگر بتوانند هنرمند بمانند؛ من که نتوانستم.

همان وقت فهمیدم که زیبایی خیلی زود پژمرده می‌شود!

–من کشف کردم که انسان به شکلی باور نکردنی می‌تواند به جانور تبدیل شود.

ما هردو حواسمان بود که آنچه بین ما می‌گذرد از چهارچوب مراقبت از بیمار فراتر رفته است؛ولی نه از آن حرف می زدیم و نه سعی می‌کردیم نامی بر آن بگذاریم؛اگر بر آن نام بگذاری،فراری ‌اش می‌دهی،اگر آن را تعریف کنی،خرابش می‌کنی؛و ما می‌خواستیم حفظش کنیم!

قهرمانان هم نقطه ضعف هایی دارند.

در نهایت این واژه ها هستند که می‌مانند!

بخشش،برتر از عدالت است،حالا فکر میکنم نه بخشش،که عشق؛برتر از عدالت،عشق است!

-آزمایش،نیاز به سرمایه دارد و اشتیاق عمومی یعنی سرمایه!

اگر درک و آگاهی نباشد،تمام زخم های ایجاد شده بیهوده است!

–بعدها در زندگی‌ام شاهد بودم که انسان های تنها،احساسات ظریف تری دارند!

-در این دنیا وقایع کمی هست که ارزش در یاد ماندن داشته باشد.آن وقت شما خودتان را ناراحت می‌کنید!

–نباید به مرگ به شکل خداحافظی ابدی نگاه کرد.مرگ،تنها یک جدایی موقتی است!

-چرا دلخوشی های زندگی‌ام را کامل به یاد نمی آورم؟ +شاید اگر یادت می‌آمد، دیگر خوش نمی‌بود:)

شاید من ذهنی داشته باشم که بهتر باشد آن را با مال دیگری عوض کنم!