بریده‌های کتاب سرزمین عجایب بیرحم و ته دنیا

ذهنت را باز کن! زندانی نیستی. پرنده‌ای هستی در پرواز، در جست‌وجوی رویا در آسمان.

از پاییز، مثل مهمانی سرزنده و جذاب استقبال شده؛ کم ماند و زود رفت. رفتن پاییز یک جای خالی موقتی می‌گذارد، خلئی در سال که ابدا نمی‌توان به آن فصل گفت.

ذهن چیزی نیست که به کارش ببری. فقط هست. مثل باد است. فقط حرکتش را حس می‌کنی.

با کلمات بازی نمی‌کنم. به نظرم ریشه‌ی خیلی از مشکلات این دنیا مبهم صحبت کردن است. خیلی‌ها وقتی این در و آن در می‌زنند و منظورشان را روشن نمی‌کنند، جایی در ناخودآگاهشان دنبال دردسر می‌گردند.

می‌گویم: «کمابیش به نظر می‌رسد جانوران می‌خواهند رنج بکشند و بمیرند.» «از یک لحاظ بله. این برایشان طبیعی است. سرما و ناراحتی. شاید حتی‌ رستگاری‌شان در همین باشد.» «منظور شما از رستگاری چیست؟» «گفتنش مشکل است، مرگ نجاتشان می‌دهد. می‌میرند و در بهار باز به دنیا می‌آیند. یعنی جوان‌ و تر و تازه.» «اما آن تازه به دنیا آمده‌های جوان همان‌جور رنج می‌کشند و می‌میرند. چرا باید این همه رنج بکشند؟» «چون مقدر است...»

زمان هر چه بود، تحمل کارم را نداشت.

«جای ترس ندارد. این مرگ نیست. زندگیِ جاوید است. و تو خودِ خودت می‌شوی. دنیا در قیاس با آن بیش از یک خواب و خیال زودگذر نیست. لطفاً این حرف را فراموش نکن...»