بریده‌های کتاب قیام سرخ (کتاب سوم)

انسان که جزیره نیست. ما به کسانی که دوست مان دارند، محتاجیم. به آن ها که از ما متنفرند، محتاجیم. به دیگران محتاجیم تا به زندگی بندمان کنند و به ما دلیلی ببخشند برای زیستن، برای حس کردن.

میدونی که شکست ناپذیر نیستی. شاید دل بعضی از ماها بخواد که بعد از این درگیری ها دوروبرمون باشی. آخه اگر بری و جنازه‌ات رو روی دستم بذاری، کارهامون چه فایده‌ای داره؟ دلم نمیخواد دوباره تنها بشم. پس برگرد.

واقعا باور دارم که ما خودمون انتخاب می‌کنیم در این زندگی چه کسی باشیم. شخصیت‌مون از پیش تعیین نشده.

مگه تمدن غیر از اینه؟ نظم؟ انکار انگیزه های حیوانی به منظور رسیدگی به پایداری و ثبات؟

مشکل حکومت همینه. بچه های خودش رو می‌خوره. ما رو به جون هم می اندازه.

ما به خاطر مرده ها نمی جنگیم. بلکه به خاطر زندهاست که می‌جنگیم و به خاطر اونایی که هنوز به دنیا نیومدن. برای مجالی که بتونیم بچه داشته باشیم. من و تو مدام توی تاریکی به دنبال پرتو نور می‌گردیم و منتظریم که یه دفعه ظاهر بشه. درحالی که اون نور ظاهر شده. اون نور خود مائیم، پسر جون.

پسران من، چیزایی رو که توی مدرسه یادتون می دن، باور نکنین. حکومت هرگز راه حل ماجرا نیست بلکه تقریبا همیشه خود مشکله.