بریده‌های کتاب افاضات تماشاچی صندلی درجه سه

دشوارترین نبردها توی سر آدم اتفاق می‌افتد، آن هم وقتی هیچ‌کس غیر از خود آدم خبر ندارد که نبردی را برده یا باخته، یا اینکه اصلاً تن به نبردی داده یا نه.

داستان‌های یک هدیه است که به آن ارزش می‌دهد. داستان‌هایی که لذت ماجرا را نشان می‌دهند ، شکل گرفتن خاطرات را و لذت زندگیِ زیسته را ، چون تمام زندگی‌ها زیسته شده‌اند هم در روشنایی و هم در تاریکی.

تخیلات‌مان(اگر واقعا برای خودمان باشند) باید ریشه در زیسته و تجربه‌ی خودمان و تمامی خاطرات‌مان داشته باشند.

. «به نظرم می‌آید که دنیا دو دسته شده، آدم‌هایی که می‌خواهند شکم بچه‌هایشان را سیر کنند و آن‌ها که بهشان شلیک می‌کنند.» این‌ها کلمات نیل گیمن در یادداشتی با عنوان:« این روزها می‌شود هزار جور در سوریه جان داد.» در گاردین ۲۱ ماه مه ۲۰۱۴ هستند.

"به این نتیجه رسیدم احتمالا ارباب حلقه‌ها بهترین کتابی است که نوشته شده و هنوز هم حیرت‌زده‌ام می‌کند. دلم می‌خواست وقتی بزرگ شدم نویسنده شوم و دلم می‌خواست ارباب حلقه‌ها را بنویسم. تنها مسئله این بود که کسی قبلا آن را نوشته بود."

ما به کتابخانه‌ها و کتاب و شهروندان کتابخوان نیاز داریم. اهمیتی ندارد که این کتاب‌ها کاغذی باشند یا دیجیتال، این‌که آن را روی طومار می‌خوانيد یا روی صفحه‌ی دیجیتالی. مهم محتواست‌. این‌که کتاب محتواست و آنچه اهمیت دارد، همین است.

اگر ادبیات دنیایی باشد، فانتزی و ادبیات وحشت دو شهر همسایه‌اند که رودخانه‌ای تیره‌و‌تار آن‌دو را از هم جدا می‌کند.

《تنها سه عبارت وجود دارد که دنیای نوشتن را قادر می‌کند دنیای نانوشته را بسازد... و آن سه، عبارات ساده‌ای‌اند. اگر...؟ ای کاش... اگر همین‌طور پیش برود...》

به باور من، در نبرد بین اسلحه و فکر، در نهایت فکر پیروز خواهد شد. چون فکر نامرئی است، دوام می‌آورد و حتی گاهی واقعیت پیدا می‌کند. و همچنان می‌چرخد.