بریده‌های کتاب حضرت موسی

خیلی‌ها می‌گویند اگر امام زمان(عج) بیاید، همه چیز درست می‌شود! بله، همه چیز درست می‌شود؛ اما نه اینکه امام زمان(عج) درست کند و ما هم بنشینیم و نگاه کنیم. اگر امروز کسی به اندازه‌ی توانش گام بردارد و برای اصلاح اقدام کند، وقتی امام زمان(عج) هم بیاید، او در لشکر حضرت خواهد بود؛ چون باید پیش از آمدن حضرت، یارانش در عمل و اقدام ورزیده باشند

انسان به هرچیزی که محتاج شد، باید به در خانه خدا برود..انسان در غذا، کار، ازدواج و هر مشکلی باید از خدا یاری بطلبد و نیازهای خود را از او درخواست کند. وقتی انسان نیازهای خود را به خدا می‌گوید، نباید راه دیگر نیازها را ببندد؛ بلکه باید به گونه ای دعا کند که شایستهٔ کریم مطلق است. به او بگوید: به اندازه کرمت عنایت کن! آن گونه که تو اهل آن هستی عطا کن، نه آنگونه که من قابل هستم! به نیاز و قابليت محدود من محدودیت نگاه نکن! وقتی این چنین از خدا درخواست کنیم، خدا نیز بدون محدودیت با ما رفتار خواهد کرد.

همه‌ی وقایع هستی همین گسستن و پیوستن است؛ گسستن از تعلقات و پیوستن به مقصود. ما به سوی هدف حرکت می‌کنیم وذهدف نیز ما را جذب می‌کند. اگر با این نگاه به حوادث و وقایع و ابتلائات بنگریم، نوع نگاه ما تغییر می‌کند و هستی را جاذبه‌هایی عاشقانه می‌بینیم.

سختی‌هایی که خداوند در دغدغه‌های انسانی ایجاد کرده، به این جهت است که انسان منقطع شود و این انقطاع انسان را به سوی خدا ببرد. پس از آن، وقتی این انقطاع پدید آید و انسان به سوی خدا حرکت کند، خداوند گشایشهای خود را متوجه انسان می‌کند. رفاه مادی یکی از همین گشایش‌هاست. اگر این حالت برای مؤمنان ایجاد شود خدای سبحان با چهره‌ای دیگر حقایق وجودی خودش را به آنها نشان می دهد.

وقتی اراده‌ی الهی به این تعلق می‌گیرد که چیزی محقق شود، همه‌ی حوادث کاملاً جهت‌دار می‌شود؛ اما گاهی دیدن آن برای ما سخت است، مگر اینکه بعد از واقعه حکمت آن را بفهمیم. گاهی حتی بعد از واقعه هم به آن توجه نداریم.

اگر خدا اجازه داده باشد که چنین اتفاقی بیفتد، هیچ جلوداری نیست؛ اگر هم اذن نداده باشد، هیچ‌کس قدرتی بر انجام آن ندارد. وظیفه‌ی ما تعقل است؛ بایستی محاسبه کنیم و تدبیری بیندیشیم. اما در عین حال که این‌ها را انجام می‌دهیم، باید بدانیم که تنفیذ نهایی و اصل کار دست خداست.

انسان موجود بسیار عجیبی است. لایه‌های تودرتو دارد و خدا با تمام لایه‌های انسان در گفت و گوست و میخواهد او را به خود جذب کند؛ اما اگر انسان غافل باشد و تنها در زندگی حیوانی به سر ببرد، دچار خسران و ضرر خواهد شد و فقط با لایه‌ی اول خود از کلام الهی بهره‌مند و از بقیهٔ مراتب محروم می‌شود. دست کم اگر انسان بهره‌مند نیست نباید منکر باشد تا راه بسته نشود.

شيوه‌ی التجا به خدای متعال نیز بسیار مهم است. ایوب(علیه السلام) در اینجا نمی‌گوید: مرا شفا بده؛ بلکه عرض می‌کند: به من ضُر و سختی رسیده و تو ارحم الراحمین هستی. هر نیازی باید در ارتباط با رافع نیاز، که خداوند است، مطرح شود. وقتی نیاز شدت پیدا می‌کند، یعنی خداوند می‌خواهد این ارتباط شدیدتر شود. خدا کار ویژه‌ای با او دارد که این نیاز را شدت داده است. اگر این باور در انسان ایجاد شود، هیچ سختی و مشکلی انسان را از پا در نمی‌آورد.

ما بسیاری از اوقات می‌بینیم که اتفاقات، مخالف آنچه محاسبه کرده‌ایم رخ می‌دهد. گاهی مشکل از ما و سستی ماست؛ اما گاهی ایرادی نیست و از دلیل آن بی‌خبریم. دست دیگری در کار است و چاره ای جز آن نداریم. در اینجا باید فهمید که خدا کار ویژه‌ای با ما دارد. اگر نگاه انسان این گونه باشد، در او شوق ایجاد میشود تا مقدّرات خداوند را ببیند.

ما هنوز ظرفیت جریان ظهور را خوب نفهمیده‌ایم و از آن استفاده نمی‌کنیم. انتظار و ظهور برای ما این امید را ایجاد می‌کند که کسی در مقابل دشمنان می‌آید که هیچ قدرتی جلودار او نیست و دشمن نمی‌تواند در برابر او مقاومت کند. به وسیلهٔ همین انتظار، نیرویی در انسان ایجاد می‌شود که محرک و انگیزه برای مقابله با دشمنان می‌شود.

خدای سبحان در گرفتاری‌هایی که برای انسان پیش می‌آید، نعمت‌های بزرگی را پنهان کرده است و این سنت، منحصر به موسی(علیه سلام) نیست؛ برای همین نباید از مشکلات هراسان شد. شدت حوادث می‌تواند کنایه از زمینه‌سازی شدت اعطای الهی باشد.

فرهنگ انتظار در مرتبۀ اول مانند سپری است در برابر تمام آنچه دشمنان در مقابل ما به کار می‌گیرند و می‌تواند آن‌ها را پس بزند و در مرتبه دوم سلاح تهاجمی است. اگر فرهنگ انتظار این گونه شود، آن وقت آثارش ظاهر می‌شود؛ اگر جامعه رنگ و بوی فرهنگ انتظار را احساس کند، امید سراسر جامعه را فرا می‌گیرد و اصلاً ناامیدی معنا ندارد.

حضرت موسی (علیه سلام) پیش از این نیز شخصیت عظیمی بود که از همان تولد و کودکی و بلکه پیش از تولد مورد عنایات حضرت حق بود و از زمان یوسف نبی(علیه سلام) بشارت ظهور او داده شده بود. او در کنار شعیب(علیه سلام) بود، و با توجه به اینکه هنگام بازگشت به مصر به رسالت برگزیده شد، پیش از آن نبی بوده است و این بعثت، ارتقای او از نبوت به رسالت بود.