بریده‌های کتاب در جستجوی کلینگزور

طولی نکشید تا متوجه شود وقتی زنی را که عاشقش هستی حقیر بشماری، عشق به موجودی خبیث، بی‌رحم و منزوی تبدیل می‌شود. به ویویَن اطمینان داشت، اما از نفرتی که به آرامی پشت دیوارهای تسلیم و رضا در او شکل می‌گرفت نیز آگاه بود.

نمی‌دانم این قانون فیزیک است یا نه، ستوان. ولی وقتی آدم می‌ترسد، بدترین کاری که می‌تواند انجام دهد این است که بی‌حرکت بماند. چون اوضاع بدتر می‌شود و این قسمت بد قضیه است. باید به محض ترسیدن با آن مبارزه کنی. باید در اولین حمله به آن غلبه کنی، وگرنه بهترین‌هایت را از تو می‌گیرد.

-تصور می‌کنم چیزهایی وجود دارد که به هیچ‌وجه نسبی نیست. مثلاً، خوب و بد نسبی نیست. این طرز استدلال فقط به جنایت منجر می‌شود. اراذل زیادی را می‌شناسم که از ایدهٔ نسبیت برای فرار از مجازات استفاده می‌کنند. می‌توانی تصورش را بکنی چه اتفاقی می‌افتاد اگر همه فکر می‌کردند همه‌چیز نسبی است و هرکس می‌تواند هرطور دلش می‌خواهد رفتار کند؟ خیانت نسبی نیست. قتل نسبی نیست. شروع کردن جنگی که میلیون‌ها نفر را به کشتن می‌دهد، به هیچ‌وجه نسبی نیست.

عشق دقیقاً به این دلیل می‌میرد یا کمرنگ می‌شود که افراد مورد بحث، مانند آغاز عشق، تلاشی برای ادامهٔ جست‌وجو‌ نکرده‌اند. درست وقتی که شخص چیزی دارد- به مفهوم مالک آن بودن، تصرف آن- همان زمانی است که بیش از همیشه احتمال از دست‌دادن آن را دارد.

انتخابِ یک چیز به معنی از‌دست‌دادن صدها دنیای احتمالی دیگر است. اگر آنچه گیرمان می‌آید موفقیتی موقت باشد. هیچ راه بازگشتی وجود نخواهد داشت. مشاهداتمان ما را محکوم به ماندن در این دنیا می‌کند. همین حالت برای موضوع عشق هم صادق است.

عشاق فاسدترین پیامبران، غمگین‌ترین قهرمانان و بی‌بصیرت‌ترین حاکمان‌اند. طوری از عشق خود دفاع می‌کنند که انگار تنها حقیقت واقعی در جهان همین است؛ این باور را با همان شدت عمل و خشونتی که دیکتاتورها و جلادان از خود بروز می‌دهند به دیگران تحمیل می‌کنند. این تعصب آن‌ها را قادر می‌سازد که آسیب برسانند و نابود کنند، زخمی و فلج کنند و در نهایت سرنوشت دیگران را تعیین کنند.