بریده‌های کتاب من یک پایین شهری ام

یک روز به من گفت: هفتاد سال است که قرآن می‌خوانم و برایم تکراری نشده است. می‌دانی چرا اسماعیل؟ چون به قرآن عشق می‌ورزم. آدم به هر چیزی که عشق بورزد برایش‌ تکراری نمی‌شود.

من همیشه در رؤیاهایم خیال می‌کردم که یک روز، یک چادر بزرگ روی شهر کشیده خواهد شد و تمام خانه‌ها و ساختمان‌ها و آدم‌ها زیر آن چادر بزرگ، با هم مهربان خواهند بود و کسی از کسی نخواهد ترسید و همه به هم احترام می‌گذارند؛ حتی به بچه‌های کوچک و فقرا.

اگر هیچ‌چیز، دگرگون نمی‌شد و زوال نداشت، همه‌چیز بی‌معنی بود و شاید ترسناک. همه‌چیز، حتی چیزهایی که خیلی دوست داشتنی‌ست؛ مثل مهربانی و شادی و کامیابی و پیروزی. همهٔ این‌ها اگر همیشگی باشد، بی‌معنی می‌شود. همین تکاپوی انسان در نادیده گرفتن زوال و تلاش برای رنگ آمیزی جهان، تا آنچه هست زیباتر شود، شکوهمندی امید را و عشق را بیان می‌کند.