بریده‌های کتاب آکوردی برای صرف شام

دست های تو یادگاری هایی شگفت انگیزند از سکونت ماه بر خاک وقتی زندگی تاریک می‌شود به دست های تو فکر میکنم

هروقت که از تو حرف میزنم چشمهایم به ستاره بدل میشود دهانم به گل سرخ

ستاره ها اشک های ما هستند شب ها را ما روشن نگه میداریم...

در کوچه های برف کسی ساز می نواخت یاد شبی که با تو شدم آشنا بخیر...

کاش زبان تو را بلد بودم کاش می‌توانستم مثل کشتی از حافظه‌ات بگذرم یا مثل ماهی از خوابت تا زندگی را به یادت بیاورم کاش می‌دانستم دریایی را که در خودش غرق شده چگونه می‌توان نجات داد؟