بریده‌های کتاب پرنده های در قفس و کودکی های نارس: نقش آزادی در تربیت فرزند

برخی برای حل یک مسئله، به دنبال راحت ترین راه آن، یعنی پاک کردن صورت مسئله می‌روند.

امام صادق‌(ع) فرمود: «موسی بن عمران‌(ع) به خداوند عرضه داشت: پروردگارا! کدام عمل نزد تو برتر است؟ خداوند فرمود: " دوست داشتن کودکان؛‌ زیرا سرشت آنان، بر توحید من است"» ( بحارالنوار، ج۱۰۱، ص۱۰۵).

ارتباط کودک با برخی از امور، با بازی آغاز می‌شود. مثلاً ارتباط کودک با کتاب، با خواندن آغاز نمی‌شود؛ بلکه بازی، اوّلین راه ارتباطیِ کودک با کتاب است. او دوست دارد هر طوری که دلش می‌خواهد، با کتاب، بازی کند؛ حتّی با پاره کردن آن. بچّه‌ها از موسیقی و آهنگ جمع شدن یا پاره شدن کاغذ، به شدّت لذّت می‌برند؛ امّا اگر بازی با کتاب برای کودک با خشونت و تندی والدین همراه باشد، آرام آرام، علاقه او به کتاب از بین می‌رود؛ زیرا کتاب و خشونت در ذهن او، همراه هم می‌شود و وقتی نام کتاب می‌آید، یاد خشونت در ذهن او زنده می‌شود. در اینجاست که تنفّر از خشونت، او را از کتاب هم دور می‌کند.

برای فهم توفیق بودن مادری، باید بپذیریم که برترین موجود در این عالم پس از خدا، انسان است. انسان، جانشین خدا روی زمین است. مادر، بار تربیت برترین مخلوق خداوند عزیز را روی زمین، بر دوش می‌کشد. آیا توفیقی بالاتر از این هم هست؟ وقتی از این زاویه به مادری نگاه می‌کنیم، مادری، یک شغل بزرگ و بزرگ‌ترین شغل، محسوب می‌شود. تربیت انسان، تربیت جامعه است. جامعه که بدون انسان‌ها معنا ندارد. پس مادری کردن، ساختن یک جامعه است. در نتیجه، باید گفت که او بزرگترین شغل را دارد.

یکی از دستورهای محوری دین در تربیت، آن است که فرزند در هفت سال اوّل، سروَری کند و در هفت سال دوم، عبد باشد و در هفت سال سوم، سِمَت وزارت را بر عهده بگیرد.