بریده‌های کتاب بینایی: روایت مستند

سفیدیِ موهای حبیب از صبر بر رسیدن کربلاست! تا روزی که نامه مولایش می رسد: من الغریبِ الی الحبیب!

وادیِ کربلا قتلگاه عشّــــاق و میعادگاه فنــــا خواهان است؛ سرزمین معــــراجِ فرزند پیامبر!

یاد گفته پیامبر بخیر که به مولایت علی گفته بود: جنگ با من بر سرِ تنزیل قرآن بود و جنگ تو با آنان بر سر تأویل!

بازگشت تاریخ به سویِ نور،خون می خواهد و این خون است که بر تاریکی غلبه خواهد کرد. و نه هر خونی!خون سرور جوانان اهل بهشت!خونِ عزیز دل پیامبر و علی و فاطمه! بلکه بالاتر...ثار الله!

آب چه تمثیل عجیبی در کربلا یافته است! و امام آبِ حیات است که " و اجعلنا من الماء کلِّ شیء حیّ."

اصحابِ کربلا اصحابِ «لَهُمْ قُلُوبٌ يَعْقِلُونَ بِهَا» هستند که برای دل سپردن به آتش عشق ِ حسین با قلبِ خویش می اندیشند و به همین جهت از سوختن ابایی ندارند!

نافع [از امام حسین] پرسید: دیدم که می نشینید و بر می خیزید؟ امام گفت: فردا کودکان خسته، تشنه و بی پناه در این صحرا می گریزند و خارها آزارشان می دهد؛ آنها را بر می دارم تا کمتر آسیب ببینند.

حسین محدود به زمان نیست. حسین جاریِ در هستی است و کافیست با قلبت بیندیشی تا به جریان حیاتِ او در عالم متصل شوی!

اصحاب دیگر تشنه نیستند ولی جان هایشان در عطشی دیگر می سوزد؛در عطش همراهیِ حسین در سفر آسمانیش و وصال به محبوب ازلی و ابدی.

این چه تمثیلی است که امام به استقبال یارانِ خویش می رود؟! انگار انتظار آنها را می کشد. ... این سنت الهی در عالم است که ولی خدا چشم انتظار موالی خویش است. و این ولی چه علی باشد، چه حسن، چه حسین و چه مهدی چه تفاوتی می کند؟!

ولی وقتی امامِ حق در مقابلِ جریانِ کفر به جهاد استاده، چه فرقی می کند تو بر سجاده نشسته باشی یا بر سفره رنگین طعام حرام؟!

من یارانی برتر و بهتر از اصحابِ خود نمی شناسم و اهل بیتی وفادارتر از اهلبیتم سراغ ندارم.فجزاکم الله عنی جمیعا خیرا

در زمان جنگ حق و باطل تو حتی اگر در دلت تماما با امام باشی و چون او را در ظاهر شکست خورده می یابی، قدمی به سوی او و یاریش بر نداری همانا خُسر ابدی و ازلی نصیبت خواهد شد.

فراموشیِ غدیر ابتدای کربلاست!

شناختِ امام اگر بی شناخت زمانه امام باشد، سبب عقب ماندگی است؛ چرا که اگرچه امام منتظر یارانش می ماند اما روزگار قطعا منتظر تصمیم یاران نخواهد ماند.

در کربلا شرایط به مراتب سخت تر شد و « زاغتِ الابصار و بلغتِ القلوب الحناجر» اما اصحابِ حسین با آنکه می دانند و می بینند که شهید می شوند و پیروزیِ ظاهری نصیبشان نخواهد شد، اما لحظه ای تردید و شک به خود راه نداده و استوار مانده اند. این یقین را کجا می توان سراغ گرفت؟!

در شب و روز دهم ره یافتگان بسیاری به امام پیوسته اند، اما نامِ حرّ در میانشان چون درّی می درخشد؛ شاید چون او حبّ جاه و مقام را از دل خویش بیرون کرده است که گفته اند حب جاه، آخرین تعلقی است که از انسان جدا می شود!

برای رفتن به سوی نور، هیچگاه دیر نیست!

بگذار اغیار هرگز در نیابند آنچه را که میانِ اصحاب و مقتدایشان می گذرد. بگذار اغیار معنی رابطه امام و یارانش را درنیابند! چون این هیچ تغییری در حقیقت ایجاد نمی کند.