بریده‌های کتاب طوبای محبت 1

عبد دنیا نباشید، عبد آخرت باشید! مولا امیرالمومنین (ع) فرمود: « إنَّ الدنيا و الآخِرَةَ عَدُوّانِ مُتَفاوِتانِ ، و سَبيلانِ مُختَلِفانِ ، فَمَن أحَبَّ الدنيا و تَولاَّها أبغضَ الآخِرَةَ و عاداها ، و هُما بمَنزِلَةِ المَشرِقِ و المَغرِبِ و ماشٍ بَينَهُما ، كُلَّما قَرُبَ مِن واحدٍ بَعُدَ مِنَ الآخَرِ ، و هُما بَعدُ ضَرَّتانِ .حديث امام على عليه السلام : همانا دنيا و آخرت دو دشمن ناهماهنگ و دو راهِ جدا از هم هستند . پس ، هر كه دنيا را دوست داشته باشد و با آن دوستى كند، از آخرت نفرت دارد و با آن دشمنى مى ورزد . دنيا و آخرت به منزله مشرق و مغربند، كه هر كس ميان آن دو را بپيمايد هر چه به يكى نزديك شود، از ديگرى دور گردد. دنيا و آخرت هووى همند.

من هر چه بخواهم آن شیرینی را که از عنایات خدا می‌خورم تعریف کنم نمی‌توانم؛ با شرح و بیان نمی‌توان درک کرد. اگر خودت درک کردی خوب است. یافتنی و چشیدنی است. ان شاء الله قند را خورده‌ای و شیرینی آن را هم چشیده‌ای. تعریف کردنی نیست. آنچه را در قلبت می‌یابی خوب است، خیلی قشنگ است. با قلب و جانت معامله می‌کنی، کسی هم نمی‌فهمد.

الإمامُ عليٌّ عليه السلام : كَما تَدينُ تُدانُ : از هر دست بدهى، با همان دست پس مى گيرى.

به رحـمـت سـر زلــف تو واثـقم ورنـه کشش چو نبود از آن سو، چه سود کوشیدن حافظ

نشانه مالک بودن این است که هرگاه خواستی در راه خدا بدهی آزادانه می‌دهی.

شراب هم خودش پاک‌کننده است. اگر انسان در این عالم گردی گرفته باشد با شراب پاک می‌شود، شراب ولایت، شراب محبت، شراب وفا، شراب صفا، شراب رضا، رضایت از خدا.اینها را در صفاتتان قرار داده است. خواجه حافظ می‌گوید: شرابی تلخ می‌خواهم که مرد افکن بود زورش که تا یک دم بیـاسـایم ز دنیـا و شر و شورش

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَذِكْرَى لِمَنْ كَانَ لَهُ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَى السَّمْعَ وَهُوَ شَهِيدٌ در این تذکری است برای آن کس که دل دارد، یا گوش دل فرا دهد در حالی که حاضر باشد.

خداوند شما را مملوک دنیا و اهل دنیا نیافریده است. اگر می‌خواهی مملوک شوی مملوک خدا بشو و مالک بر هر چیز. در این صورت عزت و شئون انسانی شما حفظ می‌شود. خودت را نفروش!

مَن زَهِدَ في الدنيا ، و لم يَجزَعْ مِن ذُلِّها ، و لَم يُنافِسْ في عِزِّها ، هَداهُ اللّه ُ بغَيرِ هِدايَةٍ مِن مَخلوقٍ ، و عَلَّمَهُ بغَيرِ تَعلِيمٍ ، و أثبَتَ الحِكمَةَ في صَدرِهِ و أجراها على لِسانِهِ : هر كه دل از دنيا بركنَد و از خوارى آن بيتابى نكند و براى رسيدن به ارجمندى آن به رقابت برنخيزد ، خداوند او را هدايت كند، بى هدايت مخلوقى و علمش آموزد، بى آن كه از كسى تعليم گيرد و حكمت را در سينه اش استوار دارد و آن را بر زبانش جارى سازد.

در حدیث قدسی آمده است: کُنْتُ کَنْزاً مَخْفِیّاً فَاحْبَبْتُ أنْ أُعْرَفُ وَ خَلَقْتُ الْخَلْقَ لِکَیْ أُعْرَفَ : من گنج پنهان بودم. دوست داشتم شناخته شوم، از این رو موجودات را خلق نمودم تا شناخته شوم.

« إِنَّ مَعَ ٱلۡعُسۡرِ يُسرا » : یسر و آسانی در عسر و سختی خوابیده است.

از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر یادگاری که در این گنبد دوّار بماند حافظ