بریده‌های کتاب امید آفتابی من! (نامه های احمد شاملو به پسرش، سامان)

یهودی سرگردان عزیزم! از بس خانه عوض کردی اسم دیگری به‌ات نمی‌شود گذاشت.

10 تیر 1353، تهران. از همه چیز گذشته این‌جاها هیچ چیز تغییری نکرده است که آن‌قدرها جالب باشد. همچنان مردم گرفتار نان و گوشت روزمرّه هستند، همچنان خاموشی برق دست آدم را تو حنا می‌گذارد...

متأسفانه آن‌قدر کار سرم ریخته که دیگر دلم از کاغذ و قلم به هم می‌خورد.

هیچ درد و مرضی ندارم و علاج دردهایم یک‌قدری بی‌عاری است تا به اعصابم فشار نیاورم.

عزیزم آن‌قدر آدم چیزهای حیرت‌آور می‌بیند که دیگر حقش است به چشم خودش هم باور نکند.

درس بخوان، مطالعه کن، چیز یاد بگیر، دنیا را بگرد و مرد بزرگی شو که مرا سربلند کنی. آنچه از تو می‌خواهم این است. اگر برای دلت تحصیل می‌کنی تا وقتی من زنده‌ام مخارجت تأمین است.

فقط در سر کلاس نشستن و درس خواندن آدم را به جایی نمی‌رساند. برای فرهنگ غنی باید دنیا و مردم و زندگی را از نزدیک مطالعه کرد.

هر ساعتی که از دستت برود حیف است. افسوس که آدمی این را خیلی دیر می‌فهمد.

این ها اموری است که نمی‌توان پیش‌بینی کرد و همیشه باید برای برخورد با آن‌ها آمادگی ذهنی داشت. همۀ ما رفتنی هستیم، دیر و زودش را هم کسی نمی‌داند.

همه‌تان را هزارها بار می‌بوسم. دوست و پدرت. احمد شاملو.