بریده‌های کتاب آپارتمان پاریس

چقدر عجیب است. آن زمان فکر می‌کردم خیلی بزرگم. انگار از تمام رازهای جهان خبر داشتم. ولی هنوز بچه بودیم.

جایی خواندم ۶۰ درصد ادم ها هر ۱۰ دقیقه دروغ میگویند.سراغ دروغ های مصلحتی میرویم تا دیگران ناراحت نشوند.پس کارم عادی بوده.آدم همین است دیگر.

تازه فهمیدم زیاد خوش‌تیپ نیست. اجزای صورتش کمی ناهماهنگ بودند. ولی اعتمادبه‌نفس و طنازی‌اش به او جذابیت می‌بخشیدند.

خیلی به او غبطه می‌خوردم. این حد از طنازی و جذابیت را نمی‌توان یاد گرفت. ولی دوست داشتم تکه‌ای از اعتمادبه‌نفس و قاطعیتش را به من بدهد.

نباید برایش دل بسوزانم؛ این بدترین توهین است. به‌نظرم زن مغروری است.

فقر همین بلا را سر آدم می آورد عمر کودکی کم می شود و آرزو ها از بین می روند.

معمولا وقتی توی مسیر درست قدم می‌ذاری ، همه بهت می‌گن دست از جست‌وجو بردار.

همه باید چنین فرصتی داشته باشند ، فرصتی برای یک زندگی جدید.

مهم نیست اهل کجایی یا قبلاً چه بلایی سرت اومده. فقط به این فکر کن که کی هستی و با فرصت‌هایی که زندگی پیش پات می‌ذاره، چی‌کار می‌کنی.

در فرانسوی چنین اصطلاحی داریم: اِتغ بیان دان سَپو. یعنی با خودت راحت باش. من معمولاً چنین حسی ندارم.

ظاهرا می‌خواهد به نیس در جنوب فرانسه برود. پشتم را به او می‌کنم و دیگر برنمیگردم تا قطارش راه بیفتد. چون همه‌ باید چنین فرصتی داشته داشته باشند، مگر نه؟ "فرصتی برای یک زندگی جدید"