بریده‌های کتاب زمانی که هم‌سنگر پیکاسو بودم

«فقط کار میکرد؟» دایی خندید: «هیچ آدم عاقلی فقط کار نمی‌کنه»

از واقعیات توی نوشته‌ها برداشت اشتباه نکنین. چون واقعیت هر چقدر هم عریان باشه، هر کسی اونو از نگاه خودش می‌بینه.

دلم نیامد بگویم آدم‌هایی که شاهکار خلق می‌کنند لزوماً اخلاق و رفتار شاهکاری ندارند.

بخت وقتی با استعداد همراه بشه، حتماً نتایج درخشانی داره.

چه فرقی می‌کنه؟ گاهی نصف یه ملت تصمیم می‌گیرن راه غلط رو برن. بدبختی ما اینه که همیشه فکر می‌کنیم حق با اکثریته!

-«تو باید همیشه پشت من باشی حتی وقتی حق با من نیست.» +«ما تو قبیله زندگی نمی‌کنیم ارنست عزیز اینکه فقط نامزدیم دلیل نمیشه هر چی رو تو بگی دربست قبول کنم. » - «چطوره که من هر چی تو میگی قبول میکنم؟ + «خب اشتباه میکنی عزیزم!»

همینگوی گفت: آدما همیشه تو یه دوره‌هایی میزنه به کله‌شون و تموم چیزایی رو که ساخته‌ن خراب می‌کنن ولی نگران نباش این دوره‌ها همیشه بوده و همیشه هم مجبور میشن یه جایی تمومش کنن.

فرانکو ادعا می‌کنه که توده مردم طرفدار اون هستن ولی مردم فقط از ترس و وحشته که حرفی نمی‌زنن،کشیش‌ها هم مخ خیلی‌ها رو شست‌وشو داده‌ن. تو بعضی کلیساها این طور ادعا کرده‌ن که فرانکو رو خدا برای نجات اسپانیا فرستاده.

انسان ذاتاً قسى‌‌القلبه شايد قساوت ناب‌ترین هنری باشه که انسان از خودش نشون می‌ده.

بارسلون زیباست. آن قدر زیبا که با خودم فکر کردم می‌شود یک کشور این قدر شهرهای زیبا داشته باشد؟ فکر کردم اصلاً منصفانه نیست. شهرهایی که در اسپانیا دیده بودم یکی از یکی زیباتر بودند.

وقتی قراره بلا نازل بشه، می‌شه. جلوشو نمی‌شه گرفت. اما می‌شه کوبیدش. می‌شه ازش انتقاد کرد.

بعدها طبق گزارشهایی که از بمباران گرونیکا دادند معلوم شد نزدیک به پنج هزار بمب روی این شهر خالی کرده اند آتش انفجار این همه بمب میتواند به راحتی فولاد را ذوب کند هر بار فکرش را میکنم چه به سر آدمها آورده تنم به رعشه می افتد. وقتی به شهر رسیدیم فکر کردم در جهنم هستیم قعر جهنم چند درجه پایین تر از جهنم واقعی هیچگاه تصویر آدمهایی که آن طور لت و پار شده بودند از خاطرم محو نخواهد شد. پیش از این درباره توحش بشر فقط شنیده بودم. فکر نمی کردم انسان قرن بیستم تا این اندازه میتواند نسبت به همنوعانش وحشیگری کند. این انسان متمدنی بود که تکنولوژی را دستاویز تمدن خود کرده بود. تمدنی که میخواست بر پایهٔ کشتار خودش را به جهان ثابت کند روز کشتار گرونیکا برای همیشه از انسان ناامید شدم این موجود دوپا کسی نبود که بشود برای ساختن آینده ای روشن روی او حساب کرد آینده فقط میتوانست برای آنهایی روشن باشد که درباره آن حق تصمیم گرفتن داشتند هیچ حقی برای بقیه برای آن کسانی که در این تصمیم گرفتنها نقشی نداشتند قائل نبودند.