بریده‌های کتاب این وصله‌ها به من می‌چسبد

ماشین ها وقتی از هم سبقت می‌گیرند، بغل دستی ها لحظه‌ای همدیگر را نگاه می‌کنند و این خودش لحظه عجیبی است که به چشم های هم نگاه می کنند و هر یک نمی‌دانند در دیگری چه حسی را ایجاد کرده‌اند.

_منو طوری پارک کن که روبروی حرم باشم. می‌خوام با حضرت معصومه درددل کنم. گفتم: _مگه تو هم این چیزا حالیت میشه؟ گفت: _فکر کردی این آهن پاره دل نداره و فقط شما آدما دل دارین؟ تازه تو که مذهبی نیستی رفیق. گفتم: _اگر بگی مذهبی هستم، این وصله به من می‌چسبه ، اگه بگی مذهبی نیستم باز هم این وصله به من می‌چسبه.

جاده‌های قدیم را بیشتر دوست‌دارم. نمی‌دانم چرا؛ شاید بخاطر ماشین‌هایی که از روبرو می‌آیند. وقتی با نور بالا علامت می‌دهی، نور پایین را می‌زنند و تو فوری باید نور پایین بزنی و بگویی که مراقب‌شان هستی. نور ها توی جاده یعنی رابطه انسانی.

توی جاده های قدیمی زندگی هست، با همه ویژگی هایش. رقابت ، رفاقت ،گذست و گاه خشونت. اتوبان ها یعنی با سرعت از کنار هم می‌گذریم، بدون هیچ تماسی با چشم های روبه‌رو، چون گاردریل ها ما را از هم جدا کرده‌اند.

چشم‌هایش مثل وقتی که مادرم چشم‌هایش پر از اشک می‌شد پر از اشک شد. آن‌قدر شبیه مادرم بود که می ترسیدم دنبالش بروم. اما در سکوت رفتم . خانه رحیمی ها بالای بلندی بود‌‌. کنار قبرستان قدیمی. البته آن‌ها برای اینکه مزاحم مرده ها نباشند با یک سیم خاردار زنده ها و مرده ها را جدا کرده بودند. همان جا بود که آرزو کردم کاش در قبرستان کودکی هایش دفن‌ش کرده بودیم.