بریده‌های کتاب من

«خود» یک مرکز ثقل روایی ست؛ وجودش در خدمت این است که به قصهٔ زندگی‌مان نقطه‌ای کانونی ببخشد.

هنر در این است که برهنگی‌تان را با لباس‌هایی بپوشانید که به نظر می‌رسد برهنگی‌تان را آشکار می‌کند.

سخن سرپرست مجموعه ی تجربه و هنر زندگی در ابتدای کتاب: کتاب های فلسفه که در ایران منتشر میشوند کمتر به کمک ما در شناخت وضع زندگی مان و خصوصا احساساتمان می پردازند ،ما سخت نیازمند درک معنای زندگی و آشنایی با ((هنر زندگی)) هستیم. در نتیجه ما به لبه ی پرتگاهی دوسویه کشانده میشویم که یک سویش وانهادن فلسفه به کتاب های بالای طاقچه ای برای قمپز در کردن است و سوی دیگرش روی آوردن به کتاب های به اصطلاح ((زرد)) به قلم افرادی است که پاسخ های دم دستی به دغدغه های ما میدهند و راه حل های یکسان برای همه ی مشکلات همگان پیش پا می نهند.بنظر من این کتاب ها خطرناک هستند چون افراد را از اندیشیدن معاف میکنند...

در مقدمه ی کتاب : به اعتقاد من ، هنر زندگی و هدف فلسفه ی شخصی این است که یک ((من))معنادار بسازد و به زندگی ام معنا بخشد،اینکه چطور میتوان اینکار را کرد ،پرسشی است که در این کتاب به آن خواهیم پرداخت ،میخواهم به بررسی فرآیندی بپردازم که از طریق آن خود تجربه گر ((من)) را می سازد.

فصل یکم گامی فراتر از سلول های عصبی: ماده گرایی میگوید که ما در اصل همان میلیون ها میلیون ربات کوری هستیم که در مغزمان در حال تقلایند ،فقط همین. ماده گرایی به علم باوری نزدیک میشود، به اینکه استفاده از روش علمی تنها راه فهم جهان است اما در این کتاب میخواهم بگویم که علم بهترین ابزار برای فهم((من)) نیست.