بریده‌های کتاب رقص گردنبند

می گفت که خداوند چگونه بشر را با عشق به سوی خود می طلبد، درست مثل معشوقی محبوب خود را فرا می خواند: ((بیا، ای نازنین من...))

می خواستم زندگی را به هر قیمتی که شده، مانند طعمه ای در چنگ بگیرم. به کسی می ماندم که دارد از گرسنگی می میرد و می خواهد از گوشت خام تغذیه کند و درک نمی کردم که جوانه ی واقعی زندگی در من جان می سپارد.

در نوجوانی زندگی در نظرتان همانند ضیافتی است در شهر که ثروتمندان جهان در آن گرد آمده اند. و آدم دلش می خواهد از تمام پولدارها پولدارتر باشد، سلطان آن ضیافت باشد. نوجوانی غم انگیزترین دوران عمر ماست، چون به نیروی غریزه می فهمیم که هیچ یک از چیزهایی که را که در رویا می بینیم به حقیقت نخواهد پیوست. و از آن بدتر آنکه، به عوض ضیافت، کتک در انتظار ماست.

اگر خداوند به تو رحم کرده و با آن کرامت بی انتهای خود عشق را در جایی بیدار کرده است که می توانست جایگاه تنفر و و یا شاید حتی جنایت باشد، در این صورت باید سکوت کنی و گله ای نداشته باشی.

من به جهان مافوق الطبیعه اعتقاد دارم، به جایی که ((منِ)) ما تکرار می شود، از ما مجزا می شود، و بهترین قسمت آن جداگانه به زندگی خود ادامه می دهد؛ یعنی معنویت.