بریده‌های کتاب بلندی های بادگیر

اگر زمین و زمان از حرکت بایستد اگر بشریت در قعر نیستی ها نابود شود و طومار هستی در هم بپیچد اگر گردش ماه و افلاک به پایان رسد و تنها تو بمانی بازهم هرگونه وجودی در ذات تو متبلور می شود...

این تویی که روح مرا می‌کشی ، نه من . روزی که آرام و آسوده در آرامگاه ابدیت جای خواهی گرفت مرا در برزخی ابدی رها خواهی کرد.

سرگردان بمان و فرشته عذاب من شو . نگذار آب خوش از گلویم پایین برود . هرکاری میخواهی بکن ، مرا دیوانه کن ، آزارم بده اما تنهایم نگذار.

من اگر توانستم وجود خود را فراموش کنم تورا هم فراموش خواهم کرد

تو تمام وجود منی . تو شیشه عمر منی. پس مرا ببخش تا با خیالی آسوده به سوی ابدیت پر بکشم.

کاش می‌توانستم به سختی‌ها بخندم نه این‌ که زیر بارشان خم شوم!