بریده‌ کتاب‌های ما در برابر شما

غم بهاییه که برای عشق می‌پردازیم، رامونا. قلب شکسته یه قلب کامله.

ما در چشم به هم زدنی راهی را بر می گزینیم که بقیه عمر باید تاوانش را پس بدهیم.

پیچیده‌ترین چیز درباره آدم‌های خوب و بد این است که ما همه هم‌زمان هردویشان هستیم.

سخت است که به مردم اهمیت بدهی. واقعا چالش برانگیز است. لازم است که بپذیری و مدام به خودت یادآور شوی که دیگران هم حق زندگی دارند. ما دکمه خاموش و روشن نداریم که وقتی در میان مشکلات غوطه‌وریم بتوانیم از آن استفاده کنیم. و این به آن معنی است که دیگران هم چنین دکمه‌ای ندارند.

لئو فکر‌ می‌کرد حالا اوضاع بهتر می‌شود اما بدتر شد. دوازده سال دارد و این تابستان یاد می‌گیرد که مردم یک دروغ ساده رو ترجیح می‌دهند به یک راست پیچیده، چون دروغ مزیتی دارد که شکست ناپذیرش می‌کند: حقیقت باید بتواند تمام جرئیات یک حادثه را باز کند و شرح دهد، اما دروغ فقط کافی است باور کردنی باشد.

می گویند اولین فکر که به ذهن آدم می رسد صادقانه ترین فکر است،اما این امر اغلب مصداق ندارد،بلکه برعکس اغلب بدترین فکر ممکن است.

یک مگس به خودی خود نمی‌تواند یک فنجان چای را واژگون کند، اما اگر مگسی دم گوش یک گاو وزوز کند و گاو دیوانه به مغازه هجوم بیاورد، هر ویرانی‌ای ممکن است رخ دهد.

و واکنش مردم به امر رهبری همیشه اینطور است که: اگر تصمیمات تو به نفع من باشد، عادلی ، و اگر به ضرر من باشد، دیکتاتور، چون حقیقت درباره‌ی توده‌ی مردم ساده است اما دردناک: ما به منافع جمع فکر‌ نمی‌کنیم. ما فقط و فقط به خودمان فکر می‌کنیم.

این است کاری که مرگ با ما می‌کند. مثل یک گفت‌وگوی تلفنی‌ است، به محض اینکه گوشی را می‌گذاریم، یادمان می‌آید چه باید می‌گفتیم. و اکنون فقط یک منشی تلفنی در آن‌سوی خط روشن است، پر از خاطرات؛ صداهایی پراکنده که ضعیف‌تر و ضعیف‌تر می‌شود.

گاه وقتی کسی را به خاک می‌سپاریم می‌گوییم درخت تازه‌ای خواهد رویید، چون در روزنامه در کنار آگهی‌های ترحیم، تبریک تولد هم به چشم می‌خورد. پس نه درختان تمام می‌شوند و نه آدمیان. اما چه فرق می‌کند؟ ما درختی تازه نمی‌خواهیم. نوزاد جدید هم. ما عزیز از دست رفته‌مان را می‌خواهیم.

هر آدمی صدها آدم در درون خود دارد اما در چشم دیگران تنها یکی از آن ها رخ می نماید.