بریده‌های کتاب ما در برابر شما

غم بهاییه که برای عشق می‌پردازیم، رامونا. قلب شکسته یه قلب کامله.

پیچیده‌ترین چیز درباره آدم‌های خوب و بد این است که ما همه هم‌زمان هردویشان هستیم.

سخت است که به مردم اهمیت بدهی. واقعا چالش برانگیز است. لازم است که بپذیری و مدام به خودت یادآور شوی که دیگران هم حق زندگی دارند. ما دکمه خاموش و روشن نداریم که وقتی در میان مشکلات غوطه‌وریم بتوانیم از آن استفاده کنیم. و این به آن معنی است که دیگران هم چنین دکمه‌ای ندارند.

و واکنش مردم به امر رهبری همیشه اینطور است که: اگر تصمیمات تو به نفع من باشد، عادلی ، و اگر به ضرر من باشد، دیکتاتور، چون حقیقت درباره‌ی توده‌ی مردم ساده است اما دردناک: ما به منافع جمع فکر‌ نمی‌کنیم. ما فقط و فقط به خودمان فکر می‌کنیم.

این است کاری که مرگ با ما می‌کند. مثل یک گفت‌وگوی تلفنی‌ است، به محض اینکه گوشی را می‌گذاریم، یادمان می‌آید چه باید می‌گفتیم. و اکنون فقط یک منشی تلفنی در آن‌سوی خط روشن است، پر از خاطرات؛ صداهایی پراکنده که ضعیف‌تر و ضعیف‌تر می‌شود.

گاه وقتی کسی را به خاک می‌سپاریم می‌گوییم درخت تازه‌ای خواهد رویید، چون در روزنامه در کنار آگهی‌های ترحیم، تبریک تولد هم به چشم می‌خورد. پس نه درختان تمام می‌شوند و نه آدمیان. اما چه فرق می‌کند؟ ما درختی تازه نمی‌خواهیم. نوزاد جدید هم. ما عزیز از دست رفته‌مان را می‌خواهیم.

“Survivors, Ana. Survivors. We’re survivors.”

«حالا هرچیزی که هستیم در درجه دوم قرار می‌گیره، چون حالا دیگه در درجه اول پدر و مادریم!»

«یادت هست همیشه می‌گفتی خیلی بلندپروازی، این‌طوری معشوقه پیدا نمی‌کنی؟ تقصیر توئه، چون دلم می‌خواد کسی رو پیدا کنم که اون‌طوری که تو و پدر به هم نگاه می‌کنین به من نگاه کنه.»

هر کس که تمام زندگی اش را وقف چیزی کرده باشد دیر یا زود با این پرسش مواجه میشود :«چرا؟» چون اگر بخواهی در چیزی بهترین باشی ، باید هر چیز دیگر را قربانی آن کنی .

زمان می‌گذرد و بیشتر ما درگیر اینیم که صبح‌ها بتوانیم خودمان را از تخت بیرون بکشیم.

ما در چشم به هم زدنی راهی را بر می گزینیم که بقیه عمر باید تاوانش را پس بدهیم.

همه می‌پرسیدند: «آدم چطور می‌تونه از پس همچین اندوهی بربیاد؟» و تنها جواب پیتر این بود که آدم نمی‌تواند. آدم فقط به نفس کشیدن ادامه می‌دهد و بس.

بزرگ شدن برای بعضی دخترها چیزی نیست که انتخابش کرده باشند؛ برخی دخترها مجبورند بزرگ شوند. «برای پسرها شاید گاهی دنیا بر وفق مرادشون بچرخه، اما دنیا تقریبا همیشه بر ضد ما دخترهاست.»

وقتی مرگ به زندگی‌مان پنجه می‌اندازد، زندگی عادی امری می‌شود بسیار بسیار دور از دست. اندوه مثل یک جانور وحشی ما را چنان به دام تاریکی می‌کشد که بازگشت به خانه ناممکن می‌نماید. دیگر نخواهیم خندید. درد چنان در درونمان می‌پیچد که حتی تصور عادت کردن به آن هم ممکن نیست.

همه ما در اعماق وجودمان می‌گوییم ای کاش افسانه‌ها به همین سادگی بودند، چون دوست داریم هم چنین باشد. اما جامعه مثل یخ است، نه مثل آب، سریع جهتش را عوض نمی‌کند و جاری نمی‌شود، چون تو این‌طور می‌خواهی، بلکه مثل یخچال‌ها یانتی‌متری حرکت می‌کند. و گاه اصلا هیچ تکانی نمی‌خورد.

لئو فکر‌ می‌کرد حالا اوضاع بهتر می‌شود اما بدتر شد. دوازده سال دارد و این تابستان یاد می‌گیرد که مردم یک دروغ ساده رو ترجیح می‌دهند به یک راست پیچیده، چون دروغ مزیتی دارد که شکست ناپذیرش می‌کند: حقیقت باید بتواند تمام جرئیات یک حادثه را باز کند و شرح دهد، اما دروغ فقط کافی است باور کردنی باشد.

«مسخره‌ترین چیز داشتن خانواده اینه که هیچ‌وقت کافی نیستی.»