بریده‌های کتاب ما در برابر شما

هر آدمی صدها آدم در درون خود دارد اما در چشم دیگران تنها یکی از آن ها رخ می نماید.

وقتی مرگ به زندگی‌مان پنجه می‌اندازد، زندگی عادی امری می‌شود بسیار بسیار دور از دست.

شب در آشپزخانه تنها نشسته در انتظار کلیدی که روی در بیفتد. اما چنین نمی‌شود.

خودش را تنظیم کرده روی حالت زنده ماندن؛ و نه زندگی.

تیم یعنی خانواده

"چون می‌ترسه من بلایی سر یکی بیارم" "سر کی؟" مایا جانش بالا میاید تا اعتراف کند "خودم"

کجا باید درختی زیبا بیابد تا مادرش را زیر آن بیارامد.

اینجا در آغوش امن اوست که می‌تواند به هزاران تکه از هم بگسلد.

پشت پیتر راست است، گرچه صدایش حکایت از واژگونی دارد.

آنا نمی‌گوید که چقدر از به دوش کشیدن پدرش رنج می‌برد، بنی هم‌ نمی‌گوید که چقدر حسرت این کار را در دل دارد.

می‌دانی از تو چه می‌خوام؟ فقط مرا بشنو.

صدایش پیر تر از سنش به گوش می‌رسد.

اما باید برای اون بچه‌هایی که خیلی دوست و رفیق ندارن دوست خوبی باشی. باید از اون‌هایی که ضعیفن حمایت کنی. حتی اگه سخت باشه، حتی اگه فکر کنی نمی‌شه، حتی اگه خودت ترسیده باشی. همیشه باید رفیق خوبی باشی.

غم بهاییه که برای عشق می‌پردازیم.

عشق را نمی‌توان سنجید و اندازه گرفت.

آمات تنها و با پیراهنی خیس از عرق در راه خاکی می‌دود، آن‌قدر تا اشک از چشمهایش سرازیر شود و مغزش از هر فکری تهی.

وقتی رابطه ای نفس های آخرش را می‌کشد.

بدی بزرگ شدن این است که آدم می‌فهمد همه جا همین‌طور است.

سرت را بالا بگیر و بایست، حالا چه برنده ای و چه بازنده

وقتی همه‌چیز در سراشیب سقوط است، آدمی به آخرین چیزی چنگ می‌زند که توان کنترلش را دارد و می‌چسبد به آخرین تکه ی زمین سفت زیر پا.