بریده‌های کتاب بینش تمدنی: منظومه اعتقادات اجتماعی

دین‌داری نیز به معنای جاری کردن دین در تمام قوای ارادی انسان است که ظاهر آن عمل به احکام و شرایع دینی، باطن آن تولی به ولایت الهیه، و روح آن نیز خشوع دربرابر الوهیت خدای متعال است.

طبق سنت الهی هر کس خدای متعال را در متن نعمت‌ها نبیند و شکرگذار او نباشد و از این طریق در درجات قرب و کمال سیر نکند، خدای متعال او را به بلاهایی مبتلا می‌کند تا از طریق انکسار در بلاها، متوجه خدا شود و مدارج کمال را طی کند. این حکمت اصلی ابتلائاتی است که انسان در طول زندگی به آن‌ها مبتلا و دچار می‌شود. #بینش_تمدنی صفحه ۳۷

انسان‌ها هرگز در دنیا بدون سرپرست رها نمی‌شوند، اما این قوه را نیز دارند که سرپرست خود را انتخاب کنند

تشخیص، زمینه‌ساز تصمیم است؛ لذا به همان میزان که سایر افراد و امکانات در تشخیص یک مسئله سهیم می‌شوند، به همان میزان نیز در تصمیم‌گیری سهیم هستند.

انکار ولایت ولی الله و خروج از ولایت او، به معنای انکار ولایت الله است؛ چراکه تصرفات ولی الله در عالم، از جانب خود او نیست بلکه او ظرف مشیت خدای متعال است و همه تصرفات او، نورانی و الهی است.

کسی که محوری ترین کار و اساسی ترین تصمیم او صحیح است، حتی اگر افعال فرعی او صحیح نباشد، امکان جبران و غفران را از دست نخواهد داد

همه افتقار ها به اسماء حسنای الهی، فقر و اضطرار به معصوم(علیه السلام) است؛ چراکه معصوم مجرای اسماء الهی در عالم است.

وقتی فضا و شرایط در جهت خاصی حرکت می‌کند، هرچند جبر فیزیكی وجود ندارد، اما به یک معنا جبر اجتماعی ایجاد می‌شود

اگر کسی در محوری ترین تصمیم خود تسلیم ولی خدا نشود، حتی اگر به نماز و روزه و... بسیار پایبند باشد، این عبادت به حال او سودی نخواهد داشت؛ چراکه این شخص در انتخاب محور اعمال خود به خطا رفته است و اعمال او بر مدار باطل به حرکت درآمده اند.