بریده‌های کتاب حافظ ناشنیده پند

شتر را چو شور طرب در سر است اگر آدمی را نباشد خر است

شیخ اجل: گر هنرمند از اوباش جفایی بیند تا دلِ خویش نیازارد و در هم نشود سنگِ بد گوهر اگر کاسه‌ زرّین بشکست قیمتِ سنگ نیفزاید و زر کم نشود

چنان پر شد فضای سینه از دوست که فکر خویش گم شد از ضمیرم

روا مدار خدایا که در حریم وصال رقیب محرم و حِرمان نصیب من باشد

در آستین مرقع پیاله پنهان کن که همچو چشم صراحی، زمانه خون‌ریز است

در دورانی زندگی می‌کنیم که غالبا سر به سنگ‌ خوردن با سر به باد دادن مقارن است.

گفتم به گوشه‌ای بنشینم ولی دلم ننشیند از کشیدن خاطر به سوی دوست سعدی

جهان ملک خاتون: ای مثل چشم مستت چشم فلک ندیده نقش خیال رویت بر لوح جان کشیده دل ز اشتیاق وصلت از جان ملول گشته جان در هوای لعلت از غم به لب رسیده

گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق ساکن شود بدیدم و مشتاق‌تر شدم سعدی

یار مفروش به دنیا که بسی سود نکرد آنکه یوسف به زر ناسره بفروخته بود

واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند چون به خلوت می‌روند آن کارِ دیگر می‌کنند! مشکلی دارم، زِ دانشمندِ مجلس بازپرس توبه‌فرمایان، چرا خود توبه کم‌تر می‌کنند؟

محتسب شیخ شد و فسق خود از یاد ببرد قصه ماست که در هر سر بازار بماند

شیخ اجل: مراست با همه عیب این هنر بحمداللّٰه که سر فرو نکند همتم به هر جایی حضرت حافظ: من که دارم در گدایی گنج سلطانی به دست کی طمع در گردش گردون دون پرور کنم گر چه گردآلود فقرم شرم باد از همتم گر به آب چشمه خورشید دامن تر کنم