بریده‌های کتاب مقالات شمس تبریزی

خُنُک آنکه چشمش بخسبد و دلش نخسبد. وای بر آنکه چشمش نخسبد و دلش بخسبد.

چشمِ محمد به تو روشن، چشم محمدی روشن که تواش امتی. تواش امت باشی، حضرت حق فخر کند. محمد دست تو بگیرد، به موسی و عیسی بنماید، مباهات کند که چنین کس امت من است. با آن آستین‌های فراخ، خواجه بر عرش و ساکنانِ عرش عرضه کند که ببینید.

[درباره‌ی ابن‌عربی] نیکو همدرد بود، نیکو مونس بود، شگرف‌مردی بود شیخ محمد؛ اما در متابعت نبود. یکی گفت: عین متابعت خود آن بود. گفتم: نی، متابعت نمی‌کرد.

کافران را دوست می‌دارم، ازین وجه که دعوی دوستی نمی‌کنند. می‌گویند: آری کافریم، دشمنیم. اکنون دوستیش تعلیم دهیم، یگانگیش بیاموزیم. اما اینکه دعوی می‌کند که دوستم و نیست، پرخطر است.