بریده‌های کتاب گفت و گو با زمان: مجموعه ی گفت گوهای توران میرهادی

نویسنده، شاعر، تصویرگر و هرکسی که اثری برای کودک خلق می‌کند، باید بتواند ذهن را پرواز دهد. این امر زمان می‌برد. با یک اثر نمی‌توان درباره‌ی یک نویسنده یا تصویرگر یا شاعر قضاوت کرد.

هیچ یک از لحظه‌های معلم گم‌شدنی نیست

اگر معلم یک ساعت در کلاس، کارِ درست بکند، بر روی بچه‌های آن کلاس یک عمر سازندگی کرده است. یعنی هیچ یک از لحظه‌های معلم گم شدنی نیست.

کتابی انگیزه‌ی خدمت، فراتر رفتن از خود و کاری ارزشمند کردن را در وجود من کاشت و سبب شد به کشورم، به مردم و فرهنگ آن عشق بورزم.

مادرم عقیده داشت شادی سازنده است، به رشد اخلاقی و اجتماعی نسل جوان کمک می‌کند، دیدی مثبت می‌دهد و آدم‌ها را برای مقابله با سختی‌ها محکم می‌کند.

سختی‌ها به من یاد دادند همه چیز را غنیمت بشمارم و تا زمانی که نفس می‌کشم، بکوشم خدمت کنم و هر کاری که از دستم برای هر کسی برمی‌آید، انجام بدهم.

بعدها فهمیدم خیلی وقت‌ها از راه اشتباه کردن یاد می‌گیرم، یعنی اشتباه می‌کنم و بعد یاد می‌گیرم دیگر آن اشتباه را نکنم! این هم یک جور یاد گرفتن است.

وقتی بچه‌ها شروع کردند به فکر کردن، این فکر دنباله پیدا می‌کند. دقیق‌تر و ظریف‌تر می‌شود و بچه‌ها جست‌وجوگرتر می‌شوند و وقتی بزرگ‌تر شدند، تسلط‌شان به دانش زمانه‌ واقعی می‌شود و این دانش همیشه همراه آن‌ها خواهد بود.

معلمی یک اکتشاف دائم یا یک بازیابی مداوم است. ظاهراً ممکن است یک معلم بگوید من راه تازه‌ای پیدا کرده‌ام. ولی اگر کمی مطالعه کند، می‌بیند راه تازه‌ای پیدا نکرده، بلکه راه قدیمی را بازیافته است، یک اکتشاف دوباره کرده است.

سلامتی،نشاط، روحیه مثبت، دوستی‌ها، هم‌فکری‌ها، خلاقیت و مقاومت در برابر دشواری‌های زندگی را مدیون بازی‌های کودکی هستم. بازی‌هایی که با کوه‌نوردی، والیبال، شنا و بسکتبال و انواع ورزش‌های دیگر نه برای قهرمانی که برای بالا بردن مهارت‌ها، ادامه یافت.

به خودم گفتم تعلیم و تربیت، دریایی از اندیشه، کار و حرکت است که دوست دارم در آن شناگر باشم.